Op de vlucht

Ik haast me. 's Morgens uit het werk -een slaapdienst- naar huis. Backpack op de rug. Snel! Ik heb haast! The Black Widow brengt me in vliegende vaart naar het station. De sneltrein naar Eindhoven, vliegen naar Boedapest. Bus. Metro.
's Avonds laat het hostel, hoop ik. Adrenaline houd me op de been. Misschien ben ik daar veilig..

Een jaar geleden begon ik ermee. Vluchten. Weg van hier. Andere landen. Ander volk. Weg van de huis-en-haard-lucht. Van alles wat benauwd en beperkt. Anders is dan ik altijd dacht dat het was.
Op die reizen kom ik los. Word opgetild en neergelaten in een wereld die doet vergeten.
Een beetje..Zolang het duurt..

Het kan ook anders. Dat ken ik ook. Maar al te goed. Dan heeft de diepte me in de greep. De kracht van De Krocht trekt me naar beneden. Ergens richting het centrum van de aarde. Ik ben er veel geweest. Het is een andere wereld. Duister en Donker. Verdriet is er. En pijn. Ik ontmoet er mijn angst en de Bodemloze Put. Ik weet inmiddels dat ik die put moet mijden.
Als de ziekte.
Ik kwam er wel in, maar niet zomaar uit...
Soms zwerf ik daar nog. Door De Krochten. Ze liggen diep en onderaards. En hebben een woeste kolkende werking. Terugkeren is niet zo eenvoudig.
Ik ben er bang voor.

Ik sla liever op de vlucht. Reis weg van hier. Weg van De Krocht. Naar een ander wereld. Andere bewegingen. Mensen die ik niet ken
Daar waar ik kleuren ruik en geuren zichtbaar worden. Geluiden me omhullen en gevoel cilindert. Wervelt om me heen. Chaos fascineert. De wereld voorbij flitst.
Het tilt me op. Ik word gelift. Figuurlijk getild. En vergeet de onrust.
Rust en geduld komen aanwaaien. En ik ontdek dat ik ze wel mag.

Maar ook in verre oorden sta ik soms oog in oog met mijn krocht.
Een andere versie trouwens. Oppervlakkiger, eenvoudiger. Het lijkt een oefening. Worstelen in de sportzaal.
Met kleine stukken alleen-zijn, eenzaamheid en verdriet. En ik denk ook dat er angst is.
Maar altijd in kleine stukken. Voor ze groot worden, zijn daar Hanna en Sanna, de Finse tweeling in de slaaptrein naar Chiang Mai. En Cathy op de boot over de Mekong-rivier.
We deelden verhalen, bier en chips.
In Dahab stond Ahmed elke avond op me te wachten voor een gesprek over geluk en liefde. Uiterlijk is niet belangrijk, zei hij. En daar kon ik nog lang over nadenken.
In Istanboel was Basma. In een eenvoudige flat sliepen we in haar keuken. Zij op de bank, ik op een divan. Samen aten we chocoladetaart, we praatten en giechelden. Lagen soms in een deuk.
Ze heeft een roze hoofddoek en is erg gastvrij.
Die mensen in verre oorden, ze trekken me bij angst en eenzaamheid vandaan.

Altijd komt het moment dat ik terugkeer
Naar mijn tijdelijke huis in de stad. De bomen in de straat, gele veldbloemen, geliefden. Het water van het meer.
Rust en geduld probeer ik mee te nemen.

Maar als het gevaar dreigt.
De Krocht trekt
Dan sla ik weer op de vlucht.
Morgen: Boedapest..