Het Leven Is Russische Roulette

's Nachts als het diep en donker is, pak ik mijn aftandse rijwiel. Het is The Black Widow. Ze vervoert me met venijnig genoegen. Ze kent de weg. Haar weg naar het afgelegen fabrieksterrein. Verlaten. Ergens in de buitenwijken van de stad. Een kwartiertje..
Ik smijt haar tegen de omheining, het gaas. Ongeduld en Frustratie drijven me. Vreten aan mij. Aan delen van mijn lijf, ziel, mijn ingewanden. Mijn hart, mijn hoofd, mijn zinnen.
Ik ren struikelend over barrels en in-de-weg-staanders, langs het gaas, zoekend naar de verbogen doorgang. Even is daar de maan en ik zie het gat. Klim erop, erin en erdoor. Een roestig uiteinde haakt in mijn wang, trekt een bloedig spoor. De text -PEACE- op mijn shirt wordt aan flarden gescheurd. Ik merk het nauwelijks. Mijn focus gericht op De Boom. Ergens midden op het terrein. Een dooie boom. Ontbladert en ontschorst als kaal kunstwerk. Opwaarts gericht, zijwaarts gestrekt. Een kruis. Symbool waarvan ook alweer?

Achter de boom. Een gat in de grond.
Ik spring omlaag, De duisternis in.
Land, veer door de knieën en hol een donkere schacht in.
De schacht naar De Krochten Van Het Bestaan. De onderaardse gewelven van de stad.
Fakkels verlichten spaarzaam. Ik heb haast. Ren langs Verdriet, die in een poel van tranen zwelgende pogingen doet me binnen te halen. Vannacht ben ik er immuun voor. Ergernis zwalkt rond en grijpt. Ze mist me. Haat zweeft door de lucht. Ik ren er dwars doorheen. Achterin de Krocht, daar moet ik zijn. Woede, Frustratie en Wanhoop rennen aan mijn zijde.

Tijdens een van mijn tochten door De Krochten Van Het Bestaan, zag ik het loket RR. Ik wist toen al dat ik daar ooit gebruik van zou maken. Het is een van de meest duistere plaatsen in het onderaardse. Het loket RR: Russische Roulette. Het ruikt er naar de dood. Een vaag schijnsel verlicht de omgeving. Bloedgeur en bloedsporen. Kruitdampen. Een donkere gestalte.

Opeens grijpen Woede en Frustratie me vast. Ik schreeuw en sta stil. Hef mijn hoofd. Naar boven, naar het aarden plafond, die de krocht scheidt van de stad. En ik schreeuw met alle kracht:
'Het leven is Russische roulette!'.
Het geluid galmt, kaatst en resoneert onder de stad.
'Dit is mijn boodschap: Het leven is Russische roulette!'
De schreeuw flitst en keert als een boemerang. Als snookerballen die heen en weer schieten, kaatsen en keren.
'Het leven is Russische roulette.
Het leven is Geluk of Pech. Het is Toeval. Ook jullie hebben geen invloed.
Stadsbewoners!!
Invloed is illusie!
Het leven is Russische roulette!'.

Ik snak naar adem. Alle kracht wijkt. Emotie grijpt me bij de keel. Ik zwalk op mijn benen. Leun voorover. Probeer energie te vinden voor de laatste stap.
Ik ga. Omringd door ballastige wezens. Naar het loket RR
De duistere gedaante drukt een revolver in mijn handen. Een patroon. Ik schuif hem in een van de kamers. Geef een slinger aan de cilinder.
Een kans van 1 op 6.
Een kans van 5 op 6.
Waar hoop ik op?
Ik wil een daad stellen. Nu. Hier. Binnen deze metafoor. Vannacht.
Heb ik vannacht Geluk? Of heb ik Pech?
Wat is geluk? Wat is pech?
Is het Toeval mij gunstig gezind?

Ik zet de revolver tegen mijn slaap. Tril en aarzel even.
Adem uit en haal de trekker over.
Ik voel en hoor de futloze klik van 5 op 6
Een sardonisch gelach weerklinkt
Het zweet breekt me uit.
Dus toch geluk?

Ik huil. Tranen. Van wan-hoop