Zwerven over de Bosporus

Wat geniet ik van Istanbul. Ik zwerf door de stad. Kom overal. De Istanbulkart is een uitvinding. Kan Nederland nog wat van leren. De bus, de tram, de metro en de Ferry. Het ligt allemaal eenvoudig binnen het bereik van de instanbul kart houder.

Vandaag ga ik met de tram naar Kabata en pak daar de Ferry het water op. Kinaliada - Burgazada - Buyukada - Bostanci.
De dag start bewolkt. Vannacht regende het. Ik sta buiten op het schip aan de boordrand. Kijk uit over het water van de Bosphorus, de zee van Marmara. Meeuwen volgen de boot. Het water golft en spiegelt. Lichte heldere vlakten, blauwgroene en donkere vlakken wisselen elkaar af in een rusteloos tempo.
Mijn eigen rusteloosheid zie ik weerspiegelt. Het schittert me tegemoet. Soms spattend en schuimend. Dan weer vlakker, bijna glad, maar toch altijd bewegend. Ik voel de zielsverwantschap met het bewegende water.

De boot vaart maar door. Legt aan, laat mensen van boord, laat mensen aan boord en gaat verder. Ik heb geen idee waarheen. Zie de genoemde plaatsen niet. Waar gaan we naartoe? Varen we de wereld uit? De wereld af? Opeens bij de rand, het totaal onbekende in?
Vroeger gebeurde dat, weet ik. Als zeelui vermist werden, waren ze te ver doorgevaren. De wereldrand af. Die zag je niet meer terug. Die zwierven door het heelal, door onbekende vage mistige oorden.
Ik wil door. Ga niet van boord. Langzaam verstrijkt de dag. De zon schijnt. De reis duurt eindeloos. Het water aan mijn voeten. De lucht. De reling van de boot. Het rusteloze gedein. Ik word er rustig van. Val in slaap.
Het is heerlijk. Rusteloosheid die overgaat in rust. Mijn lijf deint mee. De wind waait. Schuimende golven. In de donkere delen de dolfijn, de orka, het waterwezen.
Morgen is de terugvlucht. Ik verwacht niet dat ik dat haal..