De blauwe moskee

Ik ben in de blauwe moskee.
Het is heel druk. Ik stond in een lange rij voor de ingang.
Nu ben ik binnen, zit in een nis. Een beetje achteraf. Het lijkt een vrouwenhoek.
Voor mij 3 gesluierde vrouwen. Zwart lang gewaad. Ik kijk tegen hun achterkant. Ze bukken. Gaan door de knieën. Op de grond. Knielen voorover, het gezicht op het tapijt. Kussen ze het tapijt? Of leggen ze hun voorhoofd op de mat?
Ik merk dat ik het een beetje lachwekkend vind.
Een van de vrouwen is erg dik met een groot achterwerk. Die nog groter wordt als ze bukt. Ze heeft een familielichaam, zoals zoveel Turkse vrouwen van zekere leeftijd.

Ik vind mezelf wat respectloos. Probeer neutraler te kijken en niet te oordelen. Het zijn vrouwen. Zusters? Ze hebben andere gewoonten, gebruiken, een ander geloof. Nou en?
Het zijn ook maar mensen met gedachten, gevoelens en zielen.
Ze knielen en groeten Allah, God, het Heilige, de Eeuwige.

Ik heb de muts van mijn zwarte vest over het hoofd, als een hoofddoek. Lange broek, lange mouwen. Toen ik zoeven door een localwijk liep met alleen localmannen verstopte ik me ook onder die muts.

De moskee gonst. Ik lees over magische sferen.
Zoeven in een kleinere moskee gebeurde dat. Ik werd overvallen door magie. Gelift, bekneld, gevangen door mystieke gevoelens. Emoties. Stilgezet.
Hier is het te druk.
Prachtige ramen. Glas in lood. Lampen. Licht. Vrouwen. Hoofddoeken. Plastic tasjes met schoenen.
Mijn ziel beweegt.
Toch.