En waar ik thuishoor wil ik telkens weg

De zon schijnt.
Het raam is geopend. Wind waait naar binnen.
Ik kijk naar de muur. Overkant van de straat. Rode bakstenen. Smalle ramen. Op de rand een merel. Hij zingt een liedje. Vandaag speciaal voor mij. Het liedje komt door het raam. Binnen. Naar mij. Ik, op Het Bankje.
De pot met pinksterbloemen verkruimelt, waaiert over de vensterbank.

Strax, een week later, als ik terugkeer?
Hoe zijn de pinksterbloemen? Zit de merel op de rand? Waait de wind? Schijnt de zon?

De rugzak is gepakt.
Onrust drijft me. Vangt me. Pakt me vast. Voert me mee. Over zeeën. Bergen. Naar elders. Verderop.

Ik wil gaan.
De trein pakken. Op het vliegtuig stappen.
Andere landen. Mensen. Geuren. Geluiden. Energieën.
Andere vogels. Andere zon. Wind. Bloemen.

Ik wil blijven.
Zitten op Het Bankje. Kamillethee drinken. Luisteren naar de merel. Pinksterbloemen zien verwaaien.

Maar.
Ik ga. Pak de rugzak.
Loop naar buiten, langs de blackboard deur in de hal:
- en waar ik thuishoor wil ik telkens weg -