Bidden zonder woorden

"En evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp;
want wij weten niet wat wij bidden zullen naar behoren,
maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.
En Hij, die de harten doorzoekt, weet de bedoeling des Geestes,
dat Hij namelijk naar de wil van God voor heiligen pleit."
Romeinen 8:26,27

Heel lang heb ik gedacht dat Paulus hier doelde op het spreken
in nieuwe tongen, maar geleidelijk aan valt het kwartje.
Driekwart van m'n gebeden spelen zich af in m'n hoofd,
in woordloze gedachten.
Heel veel van m'n gedachten zijn "gebeden",
wanneer ik aan mensen denk, hulp voor inzicht
om wijsheid te verkrijgen,
en al die gedachten duw ik richting Jezus:
onuitgesproken, woordloze gedachten.
Daartussendoor murmel ik soms enkele hardop gesproken woorden.

Op enkele uitzonderingen na heb ik het nooit op kunnen brengen
om lijstjes met voorbeden te volbrengen.
Daar voelde ik me best vaak wel schuldig over.
Wanneer mensen me nu om gebed vragen, reageer ik meestal met:
'Wanneer ik aan je denk, dan zal ik voor je bidden'.
Dat onthoud ik dan enkele dagen
en gedurende die tijd spreek ik korte gebeden uit naar God voor die persoon.

Een groot deel van m'n gedachten zijn gecentreerd rondom God.
Dat gebeurt 's nachts, op de fiets,
in de auto achter het stuur,
tijdens alle willekeurige momenten
en bij herhaling stuur ik m'n gedachten naar God toe.
En nu, na enkele decennia,
ga ik begrijpen dat God ook die onsamenhangende gedachten
accepteert als gebeden.
En het vervult me met een grenzeloze verwondering.
En ik neem me voor me niet langer schuldig te voelen
omdat ik zo "weinig" bid.