Toen Hij bij me binnenkwam

Toen Hij bij me binnen kwam,
is Hij nooit meer weg gegaan.
Dat vind ik nou het mooie aan het christelijk geloof,
dat je een Metgezel wordt toegewezen,
die nooit meer weg gaat.

Ik was nog een kleuter, toen Hij zijn intrek al nam.
Toen wist ik dat ik voor eeuwig de Zijne wilde zijn.
Mijn neefje Wiardus was amper vier jaar oud
toen hij bij mij vandaan ging.
Hij kreeg diphterie en ging naar de hemel.
Althans, zo vertelde mijn moeder mij dat.
Toen is mijn verlangen om ook naar de hemel te gaan
voor eeuwig verankerd.
Sindsdien kan ik mij geen dag meer herinneren
dat ik niet van God wilde zijn.

Toen ik vijftien werd,
dat was het jaar, dat de bijbel voor mij
het meest fascinerende Boek werd,
dat ik leerde kennen.
De liefde voor het Woord van God is nooit meer weggegaan.

De strijd met de zonde in mijn hart is gebleven.
Dikwijls dwaalde ik ernstig af.
Dan zocht ik Hem weer en liet Hij zich door mij vinden.

Dikwijls voel ik me als als een rups, opgesloten in een cocon;
die wacht dat ze wordt vrij gelaten
en weg vliegt als een vlinder.

Ik ervaar het leven op deze aarde als een aanhoudende
strijd om de weg niet kwijt te raken.
Maar ik weet, de Herder let op mij.
Eens komt het moment, dat ik Hem zal zien.
Er gaat bijna geen dag voorbij,
of op een of andere manier maakt Hij zijn aanwezigheid bekend.
Des te ouder ik word
hoe minder ik begrijp van dat onzegbare mysterie tussen God en mijn ziel