A heroe in the West

"Even the hero gets a bullet in the chest
Oh yeah, once upon a time in the west"

Net nog heb ik gelopen in de Helden Race, en nu hoor ik dit liedje. Oeps, zal ik dan nog wel een blog schrijven over mijn heldenverrichtingen? Straks word ik geschoten, misschien figuurlijk, misschien met een verfbal, alleen maar omdat ik mezelf held heb durven noemen.

Eigenlijk was ik er niet eens voor. "Helden Race", wie heeft dat bedacht! Zo kom ik toch nooit aan dat verschrikkelijke minimumbedrag van 300 euro :s dacht ik. Ik ben zeker weten geen held. Zelfs niet in de keuken: dat laat ik met liefde over aan de man die het aanrecht verovert.

Maar het was dus 8 juli 's ochtends vroeg toen ik mezelf maande om op te staan. Ik, een held? Haha. Liefst was ik omgedraaid in mijn bed en had ik mezelf nog die twee uur slaap gegund die ik nu tekort kwam. Want ook al was ik heldhaftig de avond ervoor mezelf wezen aansporen om op tijd naar bed te gaan, ik kwam al gauw iets tegen wat van levensbelang was om te lezen. De grijze lucht deed ook niet erg z'n best om me te inspireren.

Ik sjokte op mijn sokken het balkon op. Daar meende ik het geluk een handje te moeten helpen door bellen te blazen. Nee, echt, dat hoort niet bij mijn ochtendritueel. Het is hoogstens onderdeel van mijn uitstelritueel. Maar toch kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar om in mijn renkleertjes op de fiets te stappen. Beetje veel later dan gepland. Op weg naar het Amsterdamse bos.

"Some people get a cheap laugh breaking up the speed limit
Scaring the pedestrians for minute"

Ik moest vooral níet te snel fietsen. Maar er is niks leukers op de zondagochtend dan die enkele voetganger af te snijden. En lekker te slippen voor een auto, voordat jij vervolgens het hazepad kiest door gauw even via het voetpad een shortcut te nemen.

Zo kom ik in het bos. Superman vliegt links van me voorbij, door de regen, en rechts meen ik Spiderman te ontwaren, in zijn web. Daar staat Megamindy, naast me, te rekken en te strekken, mét haar waterpistool. Wat een heldin. Ze loopt me even later als een speer voorbij. Uit mijn mond vormt zich nog een bel, alsof ik iets had willen zeggen in slow motion. Want ja, ik slof, zoals voorspeld, tijdens die zes kilometer. Geeft niet, als ik maar netjes twee rondjes doe en dan het laatste heuveltje over... en dan... water! Alsof de stromende regen al niet genoeg water was.

Door al dat gezwoeg en geslof zou ik bijna vergeten waar ik het ook alweer voor deed. Ik moet mezelf niet te snel een schouderklopje geven natuurlijk. Ik besluit dat als ik thuis kom maar een mandje op tafel moet zetten, om de schouderklopjes maar in op te sparen. Want ja, ben ík nou zo'n held? Ik denk het niet. Want voor mij zijn dat dus de meisjes én de mensen die hen bevrijden uit de seksslavernij. Daar loop ik voor. Dat maakt dat ik weer met m'n voeten op aarde sta. Of ja, eigenlijk met mijn renschoenen in de blubber stamp...

"Tell me how we're gonna do what's best
You guess once upon a time in the west"