De notendop

Het kan de liefhebbers van blogs en semi-blogs niet ontgaan zijn dat er gestaag een flexibel evoluerend blogthema zich ontvouwt. Als in een ware bloembak vol zaailingen komt zij dan uit de ene knop te voorschijn, reageert als een frêle ijsbloem op het licht en donker en verlept te zijner tijd, om ondertussen weer fris en vrolijk in een ander kleurtje tevoorschijn te komen. Oh hoe wonderlijk, borderbloemen op het balkon...

Sommige momenten op de dag kijk ik uit mijn raam en zie ze daar allemaal in hun volle pracht en glorie omhoog schieten, jubelend een ode brengend aan de felle zon. Oh, schijn toch elke dag zo mooi! Lijken ze in koor te roepen. Ja, dat ben ik wel met hun eens. Ook ik ben zo'n frêle ijsbloem. Misschien tijd om mijn naam te wijzigen van ijskonijn in ijsbloem.

Schijnt de zon in mijn leven, dan loop ik jubelend door het huis, door het park, de straten van Amsterdam en zelfs in tunnels (waar ik overigens héél snel doorheen rausch, want oh, waar is het licht..), maar laat ze het afweten, dan hangt mijn kopje net als die van de bloemies en hou ik mijn schoonheid enigzins beschroomd voor mezelf. Dan kan men wel zeggen "cheer up!" maar het is net zo zinloos als dat ik bij deze vrolijk gekleurde bloemen ze probeer te forceren om open te gaan. Er is maar één bron, en dat is het pure zonlicht.

In datzelfde licht schijnen onze blogs zich te ontwikkelen. Zat enkele weken geleden mijn inspiratie nog in een notendop, als was zij als een ideale vrouw, nu is zij uit haar voegen gebarsten en sprankelt alle kanten op. Speels, vol energie en ongrijpbaar. Wil ik schrijven over een echte man, denkt zij aan een knuffelbeer. Raak ik woest verrukt van Winnieh de Pooh stickers vervolgens, is zij hem al gepeerd naar de afdeling vrolijke notitieblokjes. Pak ik een pen om daarin te schrijven, is zij alweer op zoek naar de waarachtige Fries.

Kortom, licht of donker, de blogs laten zich niet leiden. Ze staan plotseling naast me en vragen om nu geschreven te worden, en als het niet lukt, dan gaan ze weer op reis. Soms naar Rusland, dan ineens een wending naar IJsland, soms liggen ze voor Pampus, maar altijd is er hoop dat ze opduiken in het grote Friese woud.

Ik ga mijn tere ijsbloemen wat water geven en hoop dat er morgen meer zon is, zodat ik ze weer mag zien in hun volle glorie. En voor nu ga ik even mijmeren. Misschien geef ik het blogstokje door, misschien hou ik hem nog even vast om te schrijven over romantiek in het bos & de Heldenrace. Mits de blog-inspiratie mij welgezind is.