Gek op vlees

Het moet gezegd worden, het ontstaan van de flextariër ging niet over rozen. Ook niet over stukjes spek in de sperziebonen of dat lekkere stukje zalig gefrituurde tahoe van mijn tante. Nee, de flextariër heeft durf en wijkt wel eens af van gebaande paden waar kuddes antibiotica-dieren hun gang naar het slachthuis hebben gemaakt.

Een dagje geen van antibiotica doordrenkt rubberlapje op je bord roept weerstand op bij de mannen die denken dat het aanrecht het enige recht is van de vrouw en haar uit alle macht weren bij de barbecue. Vleesjes grillen is namelijk écht mannenwerk! Ik snap het wel, er schijnt iets van een jager te schuilen in elke man, en als je daar als moderne single vrouw dan eigenlijk weinig van merkt, kan het niet anders dat dit nog het enige moment is waar het tot uiting komt. Kan geen vrouw veroveren, maar wél een stuk vlees roosteren!

Daarom laat ik ze maar in de waan. De mannen die op hun borst slaan en ondertussen de worstjes omdraaien. Ik eet een stukje stokbrood met eiersalade en vul m'n bordje met een of andere vage sla-soort, ze noemen het gem-sla of zo. Eigenlijk is het wel schattig, zo'n setje mannen dat discussieert over wanneer kolen het heetst zijn.

Kijk, het is natuurlijk supermakkelijk, de Westerse maatschappij. Ze zorgen ervoor dat in de worstenfabriek in ieder geval echte mannen staan (woest aantrekkelijke mannen, ze ruiken wel eens naar ham, grr!), zodat de stukjes vlees die níet in een kant-en-klaar kiloknalpakket komen óók verwerkt worden, zonder dat tere zielen daardoor van hun stuk raken. Het is me opgevallen dat buiten de fabriek om veel mannen tóch stiekem mietjes zijn als het op vlees aan komt. Zo kunnen ze niet tegen het aanblik van een kip waarvan het kopje wordt omgedraaid, de beelden van een slachterij waar varkens aan hun poten opgehangen uitgebeend worden, en uiteraard het zicht op een héle vis inclusief bekje en oogjes die op het bord van hun partner ligt. Menig man heb ik al lijkbleek zien worden bij dergelijke beelden.

Nee, dan de Chinese maatschappij. Daar weten ze tenminste het dier te waarderen in al zijn facetten. Op een dag stapte ik nietsvermoedend een toko binnen. Nee, het was geen Indische toko. Het was een echte Chinese toko in Chinatown van Amsterdam. Mijn ogen rolden bijna uit hun kassen! Zo zag ik er kippensnavels, gefrituurde eendehalsjes, varkensoortjes, varkenssnuitjes en varkensstaartjes. En nog zo'n tien soorten authentiek herkenbaar dierenonderdelen, ik noem dus maar even voor het gemak geen stierenballen.

Het was dat ik principieel vistariër ben, anders had ik natuurlijk van alles ingeslagen voor de barbecue bij vrienden, die zondag erna. Want ja, echte mannen worden natuurlijk niet wild van één of ander niet meer als dier te herkennen hamburgertje, nee, echte mannen doen niet moeilijk en eten een dier met huid & haar.

Dus, ben jij een echte vleesliefhebber, dan weet je waar je moet zijn. Bij deze Chinese toko. Niet lafhartig onidentificeerbaar vlees, maar gewoon de herkomst van je stukje dier erkennen.

Bon appetit, carnivoren!