Het ontstaan van de flextariër

Na de flexaccount, het flexvoetbal en natuurlijk de flexwerker is er nu - tadaa - de flextariër. Waar in de jaren vijftig het het hoogtepunt van de week was dat die vreemde man op zondag het vlees aansneed na een week vol ontberingen (zoals elke dag gierstpap met zout, de gruwel!), werd het in de jaren zeventig het recht van de Westerse mens om vooral als fulltime carnivoor te leven.

Groente? Volmondig bah! Zelfs in de zoete spekjes (de suikerberg met kleurstof) en drop (zwart als een zwartgeblakerd worstje van de barbecue) wordt één of ander dierlijk iets in verwerkt, zodat er ook maar geen momentje het gevoel kan worden gekregen dat je een konijn bent. Die glazige substantie is namelijk: gelatine. Het glazige goedje dat pudding kan laten drillen. Blubberen.

De carnivoor kreeg op een gegeven moment last van aandoeningen. Hier en daar functioneerde er af en toe een of ander orgaan niet naar behoren. Hij kreeg zelfs af en toe het gevoel dicht te slibben. Maar ja, waar zou het aan liggen? Aan de hap sla die hij per ongeluk de dag van tevoren had binnengekregen bij het vreetfestijn bij de buren? Of was het dat rode spul dat door het gehakt werd gemikt omdat dat zo hoort bij bolognesesaus? Hij wist het niet, en at om zichzelf te troosten nog maar een karbonade, gebraden in Croma.

Geleerden bogen zich over de vraag. En kwamen erachter dat de vraag naar kwantiteit boven kwaliteit had geleid tot bijvoorbeeld varkensflats, alwaar de dieren zich niet eens in hun eigen uitwerpselen konden wentelen. Of tot schuren vol kalfjes, die nogal rücksichtslos bij de moeder waren weggehaald en volgeschoven werden met sojabrokken die van velden afkomstig waren waar hele stukken regenwoud voor waren omgehakt. Want dieren kijken niet op de verpakking of de soja wel van gecontroleerde teelt afkomstig is. En iedereen kent natuurlijk wel de verhalen van de vetgemeste gans. Alle methodes waren geoorloofd om tot daverende kiloknallers te komen bij C1000 & consorten.

Ergens in de jaren zeventig en tachtig hoorde je al wat gezoem. Het was niet het dichtgeslibde oor van de carnivoor, maar het geluid van een tegenbeweging. Terug naar de bron. Geitenwol draagt zalig en sandalen van nepleer zitten best lekker! En dieren, die hoef je niet te eten om aardig te vinden. Zo kan je prima een eend houden als tuindier en een konijn als huisdier. En met kerst eet je vegetarische kalkoen-imitatie gemaakt van seitan, wat ze op kunstige wijze uit graan weten te voorschijn te toveren. En uiteraard eet je veel bruine bonen en volkoren rijst als je van de natuur houdt. Dieren zijn om te knuffelen en iedereen is lief, zelfs in Cuba!

Alleen lagen de producten die je nodig hebt voor een Genesis-dieet niet echt in de winkel. En niet iedereen verkeert in de luxe positie om zijn nederige stadsstulpje te verlaten voor een zalige boerderij in Nowhereland (dat ligt ergens oostelijk van het Lauwersmeer). Laat staan om met seitan je brood te verdienen aldaar. En vooral was het zo compleet niet hip! Daarnaast waren de afkeurende blikken van de inmiddels in communes verkerende geitenwollensokken-figuren ook niet van de lucht als je eens zin had in gewoon een lekker groot stuk gebak van de Multivlaai, want daar zat, jawel, gelatine in om de vruchtjes lekker te laten blubberen.

En zo ontstond de flextariër. Sloeg in de jaren negentig de demi-veg nog niet echt aan (het woord alleen al...) en werd hij een tijdje in de koelkast gezet, tegenwoordig is het vooral de trend om flexibel om te gaan met je eten. Eet je vlees, dan eet je eerlijk opgegroeide koe die een fijn leven heeft gehad en mens- uh pardon! dierwaardig aan zijn einde is gekomen. Lekker met krieltjes en een zalige salade waarbij je je niet gelijk een konijn voelt, want konijnen eten hun sla (als ze dat al mogen) niet met dressing natuurlijk. Eet je een dagje wat anders, dan eet je hippe voedingsmiddelen waar niks maar dan ook niks imitatie is. Zoals falaffel. Met knoflooksaus, dat dan wel weer.