Choquelaatjes en beloften.

Het schijnt voor mannen mogelijk te zijn om in geval van een genegeerde wekker binnen circa zeven minuten klaar te zijn om de deur uit te gaan. Dat heb ik vanochtend zelf nogmaals mogen bevestigen. In zo'n geval wordt de eerste passende outfit bij elkaar gegrepen, het scheren gelaten voor wat het is en het mondwater vervangen door een combinatie van heet water, oploskoffie en melkpoeder. Schudden voor gebruik.

Het verkeer werkt aardig mee, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat dit hier en daar wordt afgedwongen. Dus na met een schok wakker worden, een race tegen de klok met Thé a la Mente - La Caution - in je hoofd en een race tegen het verkeer met Kazzer - "Pedal to the Metal" - in de auto, lukt het met de hakken over de sloot om op tijd op werk te verschijnen. Een zekere zelfgenoegzaamheid schijnt van mijn gezicht af te lezen te zijn. Die verdwijnt als sneeuw voor de pekel op het moment dat een zekere vrouwelijke leidinggevende dame mij informeert van het feit dat ik vandaag vrij ben.

Juist.
De wekker was nooit gezet.
Ik heb haar zo ongeveer een halve minuut uitdrukkingsloos aangekeken, waar ze volgens mij toch behoorlijk zenuwachtig van werd. Vervolgens plof ik neer op mijn stoel, terwijl mijn collega's mij met een onderdrukte schaterlach hun medeleven betonen. Dan zie ik tussen de grijnzen een zeer verlegen meisje met een enkele rode roos op haar bureau. Die heeft ze van een de dames welkbekende Surinaamse collega gekregen, zo blijkt.

Ik vraag mezelf: 'Fa waka?'
Ik antwoord mezelf ook.
'Je weet toch?'

Het is ook nog eens de 14de februari.
Demonstratief sta ik op, hef zwijgend mijn vinger, wijzend naar het fictieve lampje dat zojuist boven mijn brein is aangegaan.
Welgeteld veertien minuten later ben ik weer terug op mijn werk, en voorzie iedere vrouwelijke collega van een luxe choquelaatje (Gooische schrijfwijze) alsmede beloftes die ik toch nooit houdt.
Toch weet ik van mijn anticlimax een fijne ochtendstart te maken voor alle vrouwelijke collega's.
God heeft mij immers gemaakt naar zijn beeld en ik ben een absolute held.
Dus ik duld geen concurrentie van Surinamers.

Daarna nog even een algemene mail eruit, om alle dames een fijne Valentijn te wensen en te benadrukken dat ze voor mij de enige zijn. 'You make me love you with a little L.'
Terwijl ik het pand verlaat loop ik langs het kantoor van een zekere vrouwelijke leidinggevende dame, die net een korte mail leest.
Ze kijkt hoofdschuddend, maar met een vertederde glimlach naar mij op.
Ik knipoog terug.
Professioneel natuurlijk.