'90 sporen naar Utrecht

Ik zat op een bankje. Al gapend te wachten op mijn stoptrein. Voor mij stond de intercity, klaar voor vertrek. Plotseling sloegen mijn zinnen op scherp, want daar liep hij. De man waar ik mijn hele leven op heb gewacht. Ik wilde opstaan, maar ik deed het niet. Want hij duwde een buggy met een snoezig meisje voort. Ik twijfelde. Mijn ideale man had vast een vrouw. Gelaten keek ik hoe hij de buggy optilde en instapte. De deuren sloten en toen sloeg ik mezelf voor m'n kop. Ik kon toch niet op zijn voorhoofd lezen dat hij samen was met de moeder van het kind? De trein vertrok. En sleurde weer een stukje hoop mee over het spoor.

Vijf minuten later zat ik in de stoptrein. Vanaf Utrecht Centraal. Je weet wel, midden in het land, onvermijdelijk knooppunt van 's vaderlands sporennet. Wat bezielde mij eigenlijk? Waarom liet ik hem zomaar gaan? Stond mijn lef op een ander perron? Vroeger, in de jaren negentig, was ik onverschrokken. Liep daar mijn ideale man, dan was hij van mij. Zo zat ik met m'n Israëlische reismaatje in de trein richting Utrecht te yahtzeeën, zo flirtte ik meedogenloos met Léon.

Drie dagen later, in zijn appartementje in Den Bosch, bleek hij niet zo ideaal. Hij vroeg me waar m'n Israëlische reismaatje was met haar zakje groene "stuff". Ik had haar achtergelaten in de coffeeshop. Er was geen spoor van haar te bekennen. Deze trein liet ik vervolgens maar rijden, want ik wist: er waren nog genoeg treinen vol met avontuurlijke singles. Ik zei "houdoe!" en stapte weer op. Lang leve de OV-studentenkaart.

Groningen was aan de beurt. Ik was jong, hij was wild en samen raakten we ontspoord. Er was geen hoekje in een trein of wij waren er geweest. Behalve het toilet, dat was zelfs in de jaren negentig niet meer te redden. Zolang de trein reed was onze relatie op het juiste spoor. Totdat hij op een dag een auto kocht. Hij reed mijn leven uit. Maar niet getreurd, de NS bood uitkomst. Ik kocht een kortingskaart, want tja, Funky Fish bestond nog niet.

De zalige jaren negentig. Wat maakt het uit wat ik voor kleren droeg! Ongeremde durf en altijd van huis. Maar de grijze haren hebben me wat terughoudender gemaakt, en diezelfde kleur haren maken bij mannen hun ooit zo wilde, ruige en avontuurlijke gedrag flets. Ik mis telkens vaker de liefdestrein in mijn leven bedenk ik me in die stoptrein richting Ermelo.

En terwijl die trein me wiegend troost, besef ik welke trein ik vooral níet mag missen. Daar waar alle sporen samenkomen, kan ik eindelijk terug naar de tijd van onbegrensde durf.

Op 21 oktober neem ik de trein naar Utrecht. Want daar is de I like the 90's party!