Mijn jaren negentig...

Omdat er tegenwoordig op Funky Fish van alles uit de kast wordt getrokken wat al meer dan een decennium lag te verstoffen, kan ik niet achterblijven.

Hier volgt mijn relaas van de dopey jaren negentig. Want het zit zo: als ik zo al die anderen hoor die hun zolder leeg halen, de verstofte dozen onder het bed vandaan halen, magazines bij de kringloop scoren (ja, één van onze medefishies heeft haar creativiteit ten dienste van ons gesteld met als resultaat een puike jaren '90 collage header, gratis en voor niets!) en hun betamaxjes trots weer achter de dvd's vandaan trekken, dan krab ik achter mijn oren.

Welk decennium hebben ze het over? Wat heb ik gemist? Waar was ik dan? Heb ik dan toch tien jaar lang één of andere nare drugs gebruikt (terwijl ik ZEKER weet dat ik principieel supertegen ben, er is niemand meer tegen drugs dan ik) of heeft iemand me ontvoerd en me in een kelder opgesloten zodat ik niet besmet zou worden met de wansmaak van de jaren '90. En daarna een memory-eraser voor me geflitst zodat ik dat allemaal niet meer weet.

Het zette me aan het denken. De jaren negentig. Ik liep mijn mentale CV na en zowaar, er is toch wel degelijk wat veranderd in mijn leven tijdens dit tijdperk. Want ziehier mijn mijlpalen in de jaren '90:
- een diploma, yay!
- mijn eerste baantje (jaja, laatbloeier, I know...)
- een zeer droevige gebeurtenis (die ik liever alleen share met mijn intimi)
- uit huis! Op kamers! Naar de grote stad!
- toch een jaar volgemaakt aan de universiteit van Grunn!
- anderhalf jaar lang mijn droom verwezenlijken in o.a. de bushbush ten zuiden van Haifa
- mijn eerste vriend (en de laatste, want laten we wel wezen: je moet behoorlijk wat pit hebben om mijn vriend te kunnen zijn)
- oi vavoi (zoals men in de bushbush ten zuiden van Haifa zou zeggen): ik werd ziek... chronisch ziek...
- Amsterdam holadiee!

Hmmm misschien had ik het gewoon wel te druk met leven als ik zo terug kijk. Ik weet echt niet meer wat voor kleding ik droeg, geen idee welke films ik interessant vond en tamagotchi's waren al 'dood' voordat ik de kans had ze door te geven.

Vandaar dus van mij geen dozen vol met ouwe kleding, geen anekdotes van Miami Vice marathons, geen ladingen CD's van nuffige rockbands. Maar dat geeft niet. Ik heb een collectie herinneringen waar een decennium zijn stempel niet heeft opgedrukt.

En ook al voel ik compleet geen onbedwingbare behoefte om gemiste kansen in te halen, dan nog is er niks mee om me eens onder te dompelen in de sfeer van dat laatste stukje van het vorige millennium. Misschien krijg ik ineens botte herinneringen en schaam ik me zoveel jaar na dato alsnog voor de mogelijk belachelijke kleding die ik toen droeg. Dus spot je me in een laveloze toestand op het I like the 90's feest (21 oktober, zie de uitjes-agenda), dan weet je nu hoe dat komt: dat ligt niet aan de alcohol maar aan de enorme flashback die me genadeloos overvalt!