De virtuele wereld onzin of werkelijkheid

Na vijf weken vakantie start ik weer als vrijwilliger in m'n oude boekhandel.
Eerst zit ik een half uur te hannesen met wachtwoorden en codes om het kassa-programma op te kunnen starten. Transpirerend realiseer ik me: ik ben niet meer van deze tijd. In de loop van een lange morgen blijft het beklemmend stil in de boekwinkel. Dat is mede te wijten aan het digitale tijdperk. Mensen lezen beduidend minder boeken dan dat vroeger het geval was. Ik merk het aan mezelf. Ik lees amper nog een kwart dan weleer. Per dag zit ik gauw een uur achter m'n lap-top temidden van het interactieve verkeer van familie en vrienden.

Soms stuur je mails en je wacht dagen lang tevergeefs op antwoord. Omdat de verbale- en non-verbale communicatie ontbreekt, gis je naar de reden waarom de reactie uitblijft. Woorden blijven in de lucht hangen en het vervult je met een gevoel van onmacht. Wie je bent en wat jezegt (mailt) doet er blijkbaar niet meer zo toe.
Je bent een roepende in de woestijn.

De virtuele wereld is een zielse wereld in tegenstelling tot de geestelijke wereld: die van God Zelf. De verschillen zijn vaak uiterst subtiel. Een wezenlijk verschil is dat de woorden van God, die naar je toekomen, sterk en konkreet zijn, als vloeibaar staal. Voorwerpen krijgen hun vaste vorm wanneer je ze in het geloof aanpakt. Je moet niet bang zijn voor blaren.
Alles wat van de ziel is, vervluchtigt. Als je niet kunt traceren wat die ander gedacht heeft, zegen je de persoon om wie het gaat, in het besef dat jezelf ook niet volmaakt bent. Leven en laten leven, óók in het digitale tijdperk.