Een schets in de sneeuw

Bashir

Als ik van iets hou, dan is het melancholie. Als in weemoed. De tijden die voorbij zijn, de tijden die je nooit meer terug kan krijgen. De verloren liefdes, de bloemen die ooit zo weelderig groeiden in de tuin van je moeder. Rozen, rozen waar je aan ruikt maar nooit meer zo een geur hebben als die ene mooie maar zo triest hangende roos. Mooi maar te zwaar voor de stam die te snel het licht op zocht.

Vorig jaar begon een nieuwe episode van weemoed in de ijzige kou. We struikelden over de halfgesmolten en daarna opnieuw bevroren bergjes sneeuw terwijl we op zoek waren naar de laatste bus die ons en onze tassen bij het huisje zouden brengen. Het huisje waar wij een midweek zouden proberen de realiteit van de harde winter te ontvluchten. En nu, nu herinner ik me van dat huisje alleen nog wat ik op de foto's heb staan. De rest is als ether vervlogen, uit mijn geheugen het grote niks in. Behalve dan... die film.

Het was de tweede dag. ’s Winters zijn dergelijke huizenparken troostelozer en nodigen ze niet uit om bijtijds je bed uit te gaan en er lekker op uit te gaan. Na een lange run over het koude strand had ik een douche genomen en vond ik mijn tijdelijke huisgenoot op de bank. De chipszakken in een cirkel om hem heen. Een glas cola in zijn hand. Afwezig, want ver weg in een land waar hij vandaan kwam. Hij staarde, zijn mond stond open. Hij had het niet door, hij had mij niet door, want hij keek een animatiefilm dat in zijn geboorteland was gemaakt.

Eerst haalde ik mijn schouders op. Misschien had ik nog een boek waar ik in kon lezen. Of was er nog een puzzel oningevuld in de krant. Maar niet veel later staarde ook ik naar het scherm, werd ik het bewuste land ingezogen. Ik werd deel van een geschiedenis die ik niet begreep. De woorden klonken mij zo bekend in de oren maar ze landden niet. Ik zweeg. Een nieuwe melancholie kroop in me en gaf mijn wereldvisie een nieuwe zware tint. Ik slikte.

En nu, zoveel maanden later, zit er een kriebel in mijn buik. Het is zomer officieel, maar zoveel grauwheid vaagt mijn herinneringen uit als een gum mijn met moeite geschetste tekening. Maar middenin zit Bashir in kleur. Hij steekt zijn hand uit en hij nodigt mij uit. En misschien laat ik me deze keer verleiden om de dans met de weemoed aan te gaan. Maar ik ben bang. Als ik begrijp wat er is gebeurd, wordt de herinnering anders ingekleurd en komt er een ander perspectief. En soms is in deze harde realiteit het enige wat je diepte geeft datgene waar je je over verbaast maar wat je niet in woorden kan vatten. En daarom zeg ik zwijgend “andere keer, Bashir... andere keer maar weer...” en sluit het schetsboek.

“I know not why there is such a melancholy feeling attached to the remembrance of past happiness, except that we fear that the future can have nothing so bright as the past.”
Julia Ward Howe

“Nothing's so dainty sweet as lovely melancholy.”
Francis Beaumont