Klein koolwitje

Aan de Scherpenzeelseweg nabij Leersum staat onze camper geparkeerd.
M'n canvas-vouwstoeltje heb ik uitgeklapt en met de rug naar de zon koester
ik me in een weldadige zonne-warmte.
Ik kijk terloops naar de naaldbomen voor me en de blauwe luchten daarachter.
Wolkenvelden drijven van links naar rechts terwijl een zachte wind behaaglijk
langs m'n armen en benen waait.
Gelijktijdig mediteer ik over een paar zinsneden uit Psalm 139, in het bizonder:
"Gij omgeeft mij van achteren en van voren
en Gij legt uw rechterhand op mij.
Het begrijpen is mij te wonderbaar, te verheven, ik kan er niet bij."
Het is heerlijk om gedurende een minuut of tien bij deze verzen sitil te staan;
je te realiseren dat God niet liegen kan en te accepteren dat je het niet hoeft te begrijpen.

Dan komt er een klein koolwitje aangevlogen.
Ongeveer dertig seconden fladdert het beestje van rechts naar links om me heen
om uiteindelijk te landen op m'n linkerduim van m'n half toegeknepen linkerhand.
Soms zit het vlindertje enkele seconden stil om daarna weer verder te lopen.
Haar vleugels doen me denken aan het zeil van een ranke zeilboot.
Het vlindertje koerst naar de achterzijde van m'n duim en onttrekt zich aan mijn
gezichtsveld.
Ik houd me roerloos stil en wil het genot van het aanschouwen van dit kleine beestje zo lang mogelijk rekken.
Dan verheft het vlindertje zich, blijft enkele seconden voor m'n ogen dansen
en begeeft zich - o stille verrukking - naar m'n rechterhand, die ze uitkiest als landingsplaats.
Daarna doet ze hetzelfde nog een keer, stijgt op om vervolgens weer op m'n rechterhand te landen.
Dit alles in een tijdsbestek van een volle zeven minuten, waarna ze afscheid van me neemt en vertrekt naar verre horizonten.
Dag lieve kleine vlinder.
Ik geniet stilletjes na en haal gauw m'n notitie-boekje uit de camper om van dit kleine wonder verslag te doen.
Inmiddels betrekt de lucht en m'n vrouw ( we zijn samen op reis) vraagt:
"Zullen we de boel maar weer inpakken en naar huis gaan?"