Het gevoel "afgewezen" te zijn

Ik had me zó zorgvuldig voorbereid op deze sollicitatie.
Mijnheer Bakker, die ik nog van vroeeger kende, ontving me aller-vriendelijkst.
Ik wist best dat het een riskante onderneming zou zijn om te solliciteren naar deze funktie. In de loop der jaren had ik alle diploma's bijeen vergaard voor deze job, die maar mogelijk waren. Echter, hoe zeer ik ook m'n best deed, ik liep er elke keer weer in vast. Ik voelde de bui al hangen tijdens het gesprek, toen hij vriendelijk polste waarom het de vorige keren mis ging. Ik gaf hem de gewenste antwoorden en in m'n achterhoofd rijpte al het plan om het dan maar elders alsnog te proberen als ik hier niet zou worden toegelaten.
En toen werd ik wakker.
Het was nog geen zeven uur.
Ik solliciteerde weer naar een functie binnen het inrichtingswerk.

In m'n jonge jaren switchte ik zes keren gedurende ruim tien jaren als groepsleider binnen het inrichtingswerk. De laatste keer werkte in een gezinsvervangend tehuis in Bennekom. Elke dag zette ik m'n brommer - m'n prachtige Kreidler - in beweging richting Bennekom. We woonden toen in Soest. Inmiddels had ik m'n hoogste niveau diploma gehaald wat er te bereiken was.
Echter.... het hoofd van de instelling liep me klip en klaar weten dat ik niet geschikt was voor de funktie. Binnen het team-gesprek zeiden alle collegaas hetzelfde. Aan 't einde van die dag reed ik verslagen en volledig gedesillusioneerd weer naar Soest.
In de omgeving van Soest werden de golven van afwijzing zo intens sterk, dat ik m'n brommer onderweg tot stilstand bracht. Het lukte me niet om verder te rijden.
Het echoode maar door me heen:
"We willen je niet.
Je bent niet geschikt om in ons huis te werken.
We moeten je niet.
We willen je niet.
Je moet weggaan."
Het voelde of ik aan de schandpaal was vastgenageld en ik kon mezelf niet meer bevrijden. Gedurende meer dan een maand liep ik "overspannen" thuis.
M'n dagritme verplaatste ik van de dag naar de nacht.
Ik realiseerde me dat ik deze keer écht en voorgoed was vastgelopen in m'n leven.
Ik zou naar een andere job moeten uitzien, maar hoe?

Dit alles is nu bijna veertig jaar geleden.
Nadien kreeg ik de mooiste baan die ik me maar kon wensen, zij het wel dat ik slechts de helft verdiende van het salaris dat ik gewend was.
Zeven jaren voor niets gestudeerd, en..... overgelukkig dat God me weer nieuwe kansen gaf.

Tijdens m'n tiener-jaren liep ik vast in m'n schoolopleiding.
Het patroon vervolgde zich tijdens al die jaren als inrichtings-werker.
En decennia lang achtervolgt het me in m'n dromen.
Soms word ik bezweet wakker en realiseer ik me: "Het is maar een droom".
Heden, verleden en toekomst buitelen in elkaar over.
Gelukkig heeft Hij me niet afgewezen.
Elke keer, wanneer ik het weer verbruid heb, heet Hij me welkom met open armen.
Begrijpen doe ik het niet.
Tòch is het zo.