Als ik mocht kiezen...

Het is bedtijd. En ik ga m'n nest opzoeken zonder het goede leven te hebben bezongen. Het geeft ook niet, de zondag is tenslotte om uit te rusten, en blijkbaar doet mijn bovenkamer dat, op zijn eigen manier. Wijnloos en toastjesloos zit ik op de bank, er moet iets van mijn hart.

Ik denk namelijk de hele dag al aan de autochtone druif. Gisteren las ik over hem op de wijnkaart. Hij is een vrucht van eigen bodem. Autochtone appels en peren liggen vaak bij de lokale supermarkt, maar wat moet ik me voorstellen bij een autochtone druif?

Visioenen van onze druivenplant achter de boerderij, pronkend in het zonnetje, beschut tegen de wind en vlakbij het raam zodat er af en toe bewonderend naar kon worden opgezien overvallen mij. Een schoonheid om te zien, maar voorzien van kleine wrange vruchtjes met een zeer dikke schil. Ze vonden het nog steeds te winderig ondanks de luwte. Onze eigen autochtone druifjes. Voorzeker kon er geen goede wijn van gemaakt worden was mijn stellige overtuiging. Maar we hadden 'm lief, want hij was onze eigen homegrown autochtone druif. Okay, met voorouders in Griekenland, dat wel weer.

Vandaar dat ik heel hard moest lachen toen ik het las dat de wijn was geperst van de autochtone druif. Die wijn zou ik absoluut níet drinken, als ik mocht kiezen. Autochtone druif klinkt dan ook meer als een scheldwoord. "Hey, jij achterlijke autochtone druif! Heb je je rijbewijs gehaald bij twee flessen bocht?" Want je hebt namelijk wijn van lekker lichte pitloze druifjes die je leven verrijken met een sprankelende tinteling, en je hebt wijn van autochtone druiven - die zure wrange gozers met een dikke schil van eigen bodem.

Ik wacht dus met smart op de vriendin die de felbegeerde wijnkaart voor me gaat roggelen. Want daar stond een fonkelend wijntje op waar ik wél een blog aan wilde wijden. Met een poëtische beschrijving waarvan mijn ziel een klein huppeltje maakte: díe wijn was voorbestemd voor mijn blog. Als ik mocht kiezen.

Maar ik heb niks te kiezen. Deze week heb ik maar één wens: verlost te worden van de autochtone druif. Zodat ik die ene fruitige wijn die mijn hart heeft gestolen kan bezingen met wulpse woorden van weleer.