Nou... Nee...

Het is een ritueel dat je in spanning, ongemak en een zekere onzekerheid houd totdat het hoge woord eruit is. De dag is voorbij, thuis ben je op je bank geploft, die zijn vormen naar jouw uitgesperde lijf heeft gevoegd en dan gebeurt het.
Zij komt thuis.
En dat is helemaal niet erg, sterker nog, het is heerlijk om dat stemmetje uit een zilveren trompetje te horen zeggen: 'Hoi schat!'
Alleen wat er daarna komt...
'Hoe was je dag?'

Kijk dames, hier gaat het dus fout. Kom eerst binnen, kijk hoe je kerel er bij ligt en trek dán de conclusie over hoe zijn dag was. Non-verbale communicatie is ook belangrijk! Wij communiceren wel degelijk, jullie luisteren gewoon vaak niet, of trekken voorbarige conclusies.
Dus ik antwoord.

'Mwoa...'
'Mwoa?'
En direct flits er een zinnetje door me heen dat zegt: 'Over de interpretatie van deze term kan niet worden gecorrespondeerd.'
Waardoor ik mezelf een giftig klein eikeltje vind dat niet lief is voor zijn vriendin.
Maar daar heeft ze nog niets van gemerkt, dus het gaat nog steeds goed!
'Alleen mwoa?'
Een stille interne vloek, terwijl ik met mijn hoofd achterover, uitgespreid op de bank lig.
Eclectische uitleg: 'Ik kan even helemaal niets meer.'
Maar ergens in deze huiskamer vladdert een ongeduldig en ongedurig wezen om me heen die iets van mij wil (aandacht), maar eigenlijk heel goed weet dat dit nu even niet kan.
Als uw conclusie is dat ze zich nu begripvol even terugtrekt om in de verzorgende rol te schieten, dan is het logisch dat u op deze site zit.
Ze gaat nu namelijk een manier zoeken om voorzichtig te bedingen wat zij wil.
Het is een spel en ik móet het altijd verliezen.
Zij kan namelijk niet tegen haar verlies met dit spel.
'Wil je thee?' - Nee ik wil bier!
'Ja lekker, doe maar...'

Trippel trippel trippel, kras kris, trippel trappel trippel...
Ik weet wat het zijn, ook al heb ik mijn ogen dicht.
Op dit moment sluipen er twee afzichtelijke monstertjes met bonte kleuren, twee paar megaogen en verscheidene aanhangsels die niet nader te bepalen zijn door míjn huis.
Het zijn het soort wezens die je vriendin misbruiken om jouw territorium binnen te dringen en dan continu het uiterste van jouw gemoed vergen.
Omdat het kan.
Het zijn ook het soort wezens die ik diep van binnen met een groot mes op de meest gruwelijke manier wil opensnijden, terwijl ik hun ingewanden in het rond smijt en geniet van hun klagende doodskreten.
Maar dat kan niet en wel om twee redenen.
Zij vindt ze schattig en ze zitten aan haar voeten.
Die me wel lief zijn.

Twee kopjes thee worden op de salontafel gezet.
Als u denkt dat er nu een soort ontspanningsritueel ingezet gaat worden, dan heeft u het mis.
Ze ploft naast me op de bank, twee handen op haar knieën.
'Zo!'
Mijn stresslevel neemt toe, maar om aan de realiteit van de situatie te ontsnappen doe ik alsof ik catatonisch ben.
Ik weet wel dat het niet gaat helpen, waarschijnlijk omdat zij vindt dat ik nu even niet catatonisch moet zijn. En tegen dat soort logica kan ik niet op. Dan val ik stil, ga ik de confrontatie uit de weg, luister ik niet meer. Het is namelijk niet mogelijk om een vrouw bij te brengen dat haar verzoek niet redelijk is. Daarom worden ruzies tussen mannen en vrouwen meestal niet opgelost. Het gaat er niet om of het kan, verstandig is, of een goed idee. Het gaat erom wat zíj wil en wie het langst kan drammen zonder moe(deloos) te worden. Hier wint zij met vlag en wimpel. Een zwakker vat, misschien, maar het zwakkere geslacht?
Ik hoor haar een flinke teug lucht naar binnen nemen en zet mezelf mentaal schrap.
'Vertel eens.'
Een woord met een hoofdletter K ontsnapt met een diepe zucht aan mijn mentale verdedegingsmechanisme.
Ik heb met alles laten zien, nu even niet in te zijn voor dit hele gebeuren en met drie woorden heeft zij me zover gekregen dat ik móet antwoorden.
'Wat moet ik vertellen schat?'
Dom! Wat een ontzettende faalactie. Nooit open vragen stellen. Niet op dat moment, nu is zij in controle van het gesprek! Waar jijzelf geen zin in had... Maar dit realiseer ik me te laat.
'Nou, hoe je dag was!', klinkt het triomfantelijk. Ze heeft haar zin gekregen, het gesprek is aangeknoopt. Het gitaarspel van 'Beck - Loser', zet in mijn hoofd in.
Wat mijn redding is.
Direct heb ik een korte samenvatting klaar.
'Lang, saai en vol grijze muizen, met zo af en toe een rat ertussen. Jij?'
Nice!

Want hier gaat het natuurlijk om.
Nu kan zíj haar verhaal kwijt.
En terwijl ik hier en daar een opvallend woord in het relaas tegenkom, is het meer een wassing van woorden die over me heen gaat.
In het proces komt ze tegen me aanhangen en gaat bij mijn oor praten.
Waarover ik in dubio ben.
En na dat alle indrukken en irritaties van de dag zijn uitgesproken komt er de onvermijdelijke 'uitwijk-vraag'.
Heren let op! Dit is hoe je omgaat met de 'uitwijk-vraag'!
'Wat vind jij?'

Ik open mijn ogen, kijk even heel diep in haar bruine reeëngeschenken uit de hemel, kus haar hemelpoortje, trek haar bij mij op schoot en doe mijn armen om haar heen.
'Dit...'

De thee die op de salontafel staat is koud aan het worden.
Want ik kan er nu niet bij.
Maar wat moet ik met thee?
Ik heb alles wat ik hebben wil.
Nog heel even knijpt ze in mijn zij.
'Nou!' zucht ze.
Dan geeft ze haar verzet op.
Ik win...