Frontaal tegen de vangrails; ik kom met

de schrik vrij !!
Vandaag bracht ik een bezoekje aan m'n jongste dochter met haar man in Den Haag.
Vorig voorjaar zijn ze van Utrecht naar Den Haag verhuisd.
Al gedurende langer dan tien jaren heb ik m'n hart verpand aan m'n jongste dochter.
Ze wonen samen op een torenflat van achttien verdiepingen
waar ze een prachtige flat hebben op de tiende etage met een wijds uitzicht
over de gehele stad.
De Troelstra-kade ligt in de direkte omgeving van de Schilderswijk
en met z'n drieën bezochten we daar Europa's grootste markt.
Intens genoot ik van al die mensen uit die multiculturele samenleving
die daar op die grote markt bij elkaar komen.
De spullen kosten niet meer dan de helft van wat ik op andere markten gewend ben
en ondertussen bestudeer ik die honderden gezichten van al die verschillende mensen.
Tegelijk denk ik: 'Krijg ik nog stof om over het een en ander een leuke blog te schrijven?'

In een snackbar gingen we gezellig wat eten. Pa betaalde.
Ik vind het fijn ook m'n schoonzoon wat nader te leren kennen in dit gezellige onderonsje. Rond drieën namen we afscheid van elkaar.
Ik wilde zoveel mogelijk de file vermijden dus daarom wilde ik niet te laat vertrekken.

Inmiddels had ik een kwartier gereden en had de stad Den Haag net verlaten.
Buiten was het naargeestig en zompig weer.
Net buiten de stad moest je op de snelweg voortdurend tussen al dat invoegende
verkeer je snelheid aanpassen. Uit veiligheidsoverwegingen neem ik altijd voldoende afstand tussen mijn auto en de auto van m'n voorligger.
Eensklaps komt de auto voor me dwars op de snelweg tot stilstand. Met alle macht trap ik op de rempedaal en m'n auto vertraagt de snelheid van zeventig kilometer naar dertig kilopmeter; ik raak met m'n auto dwars op de snelweg en kom
tegen de vangrails tot stilstand.
Daar staan we dan met drie auto's op de vluchtstrook.
De bestuurder van de auto voor me moest met alle macht in de remmen gaan staan
omdat ze werd gesneden door een andere autobestuurder.
Twee collegaas van haar reden in de auto voor haar.
Het arme kind trilde nog als een espenblad.
Haar collegaas zochten telefonisch kontakt met de politie.
Voor zover ik weet hebben ze geen gegevens van de roekeloze rijder die haar de weg afsneed. Die reed in elk geval gewoon door.

Ook bij mij zat de schrik er flink in.
Na tien minuten heb ik de dames een hand gedrukt, adressen uitgewisseld en
voegde voorzichtig m'n autootje weer in in de stroom van verkeer
en vervolgde m'n weg richting Utrecht - Zeist.
Zo kreeg ik toch nog stof voor een blog.
De schade van misschien wel duizend euro zal ik wel op niemand kunnen verhalen.
Ik kwam met de schrik vrij en dank God voor z'n bewaring.
Het had ook anders kunnen aflopen.