Dat eigenwijze roze pilletje

Mevrouw Jansen kan zich maar moeizaam voortbewegen.
Achter de rollator gaat het nog.
Begin december zijn we samen uit wandelen geweest.
Zij in haar rolstoel en ik duwen.
Daar gingen we over smalle bospaadjes in het naburig bos.
Overal wortelstronken en mevrouw is bepaald niet een lichtgewicht.
M'n krachten werden danig op de proef gesteld
maar het lukte om samen weer veilig 'thuis' te komen.

Onlangs dacht ik: 'Laat ik haar weer eens opzoeken'.
Het liep tegen twaalven en de medicijnen waren uitgedeeld.
Toen ik bij haar binnenkwam deed ze verwoede pogingen
de ongeveer tien pilletjes in te nemen.
Ik had me aan haar tafel geïnstalleerd.
Twee dagen daarvoor was ze jarig geweest
en ik vroeg toestemming om de mooie vaas met bloemen
die ze van 'het huis' gekregen had, op een naburig tafeltje te verplaatsen.
Dan konden we elkaar tenminste aankijken.

Enkele van de pilletjes waren akelig rond.
Misschien stond het tafeltje niet al te recht,
zodat de pilletjes de weg kozen van de minste weerstand, naar beneden.
Tot vier maal toe ging ik door m'n knieën, op handen en voeten,
op zoek naar kleine pilletjes, die van de tafel rolden.
Onwillekeurig dacht ik: 'Alsjeblieft, laat niemand me nu zien,
hoe ik hier op handen en voeten in de direkte nabijheid van de grote vrouw,
over de grond kruip'.
Eén roze pilletje was niet meer terug te vinden.
Ze vertelde me, wanneer op vrijdag haar dochter met de hond komt,
dat dan de hond alles op slikt wat op de grond gevallen is.
Misschien vindt de hond dan ook wel dat ene roze pilletje.