Op 17 oktober startte het tot nu laatste meeschrijfverhaal. Alhoewel slechts een select groepje mee schreef, werd het een wonderbaarlijk mooi verhaal, en daarom zet ik hem hier nog een keer, zodat je mee kan genieten zonder eerst m'n bloglijst overhoop te halen!
Ik heb het verhaal dus niet bijgewerkt, je leest hieronder dus de oorspronkelijke bijdragen van Mimosa, Zeekraai, Blauwtje, Louise en under_score! En daarom is er hier en daar dus een kleine naamswijziging. Gevolg van de fantasie van de schrijvers!
Enjoy
Het was een grauwe dag in het leven van Grijsje. Eigenlijk heette ze Eleonora Spring in het Veld, maar ze was niet zo een helder licht. Dus werd ze Grijsje genoemd. En ze was het wachten een beetje beu. Het wachten op de ware, op Jacob, op de man in haar leven. De mensen in haar kerk, haar vriendinnen en haar familie hadden haar altijd verteld dat vrouwen rustig moesten wachten en dan, op een dag, zou de man in haar leven komen! Ergens diep in haar hart wist ze dat het niet zo kon zijn. Zoals Witje (ook wel voor de grap Sneeuwwitje genoemd), die wachtte niet op zeven dwergen en zéker niet op haar prins! Ze schreef zich in op een dating site, typte haar vingers blauw en ging daten tot ze een ons weeg. Met resultaat: ze had een succesverhaal geschreven.
*zucht* deed Grijsje. Haar vader was aan de telefoon. "Hoe is het met mijn kleine meid?" "Oooooh ik wilde dat mijn éigen leven een meeschrijfverhaal was. Momenteel gebeurt er echt helemaal niks!" riep ze uit. Ze had namelijk nét weer een spannend succesverhaal uit op Funky Fish. "En ik doe eigenlijk ook helemaal niets, haha, ik zou zelf héél hard zoeken naar een man. Maar ik word er zo enorm gaar van. En al die dating coaches die zo enthousiast zijn over een partner zoeken, pff waarom doen zíj het dan niet voor me!"
Dat had Grijsje niet moeten zeggen. Want haar stiefmoeder had haar gehoord, ze luisterde mee met Grijsjes vader. "Luister eens, lieve schat!" bemoeide ze zich ermee, "je weet toch dat ik naar Israël ben geweest?" "Ja," zei Grijsje braaf. "Weet je wat? Vind jij het tijd voor een nieuw verhaal? Dan moet je je aanmelden voor de Best Eruit reis naar Israël." "Waarom dan, Josine?" zei Grijsje. "Heb je gehoord van de tempeltunnel? Daar liggen de tempelschatten! Ik weet zeker dat je daar je schat vindt." "Echt niet!" zei Grijsje. Ze had wel eens wat boeken over Jeruzalem gelezen. Daar stond niks over het vinden van je schat in een tunnel. "Echt niet!" En ze hing op.
Maar haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze meldde zich aan bij Best Eruit reizen voor de Tempeltunnelreis. De reisleider was een man met groene ogen en een blonde bos krullen, hij heette Bert. Bert stond op Schiphol om de reizigers op te wachten, hij stak zijn armen in de lucht en zei: "Lieve mensen! Zijn jullie klaar om het beloofde land binnen te gaan?" En de reizigers riepen "amen!". Grijsje vond het maar een rare bedoening. Maar ja, ze was nu eenmaal nieuwsgierig. Naar de schat in de tempeltunnel. En dus checkte ze in en waggelde met de reizigers mee, naar Gate E16.
Bert stak opnieuw zijn armen in de lucht en (zei)...
Terwijl ze incheckten zat Grijsje wat te pijnzen...
Hoe KAN het toch : Bert herinnert me aan die gozer die ik ontmoette via een ofandere chr. site: maar na een aanvankelijk fascinerend chat contact ,bleek deze man - die zich Jean Marc Lieutaud noemde- een rasechte stalker. Maandenlang had hij op de vreemdste momenten gebeld. Deze Bert leek - op zijn krullen na - precies op de foto's van JeanMarc: lang athletisch lichaam, groene ogen met donkere wimpers en dan met blond steil haar. Eigenlijk leek deze man ook wat verl;egen. Vreemd, als je dan zo'n groep gaat leiden....
"Ho Sanna, niet te snel" tegen z'n lieftallige assistente "deel jij eerst de brochures nog even uit?" Terwijl hij de brochures aan z'n assistente Sanna overhandigde keek Grijsje nog eens heel goed naar Bert en riep opeens: "Hé Bert, nu herken ik je weer! Jij was al eens eerder mijn reisleider, maar eh toen voor 'Berts Fruit reizen' naar die bananenrepubliek in Zuid-Amerika." Berts gezicht sprong spontaan in de lach "Ach nee, jij hier Noortje?" - dat was zijn koosnaampje voor Eleonora/Grijsje - "Wat een aangename verrassing!" Ondertussen merkte Grijsje dat Sanna haar dodelijke blikken toewierp en begreep ze dat Sanna wellicht iets met Bert had of iig zou willen hebben... "Ja, leuk hè Bert?" antwoordde Noortje (Grijsje dus) "zeg die schat, dat is toch zeker een commerciële stunt van je?" "Denk je dat echt Noortje?" Bert kiek enigszins boos cq teleurgesteld en vervolgde "nou, dan zul jij nog raar opkijken meisje...
... want in de catacomben van Jeruzalem wacht je een avontuur waarbij dat van Indiana Jones in de uitgehouwen rotswoningen van Petra zal verbleken. Er staat in de apocrieven geschreven...." Sanna onderbrak hem: "Schat! Dat komt later! We moeten naar de gate! Maar, ik heb de reizigers geteld, we missen nog één iemand!" "Wie dan, Sanna?" "Je broer!" en Sanna keek nu verschrikt naar de security. De marechaussee was ineens met heel veel mankracht. Grijsje Noortje keek ook. Het leek wel alsof een electrische schok door haar lichaam ging. Midden in de opeenhoping van beveiliging, marechaussee en Israëlische security mannetjes ontwaardde ze.... jawel.... JeanMarc.
"JeanMarc!" gilde ze in ontreddering uit. "Ja, dat is mijn berucht tweelingbroer!" lachtte Bert olijk, "JeanMarc heeft de schatkaart!" Van zijn 'verlegenheid' die ze eerder meende op te merken was niks meer over. Bert was compleet in zijn rol en de reizigers waren behoorlijk onder de indruk leek het haar. JeanMarc kwam ondertussen onder de kluwen veiligheidsmensen vandaan rollen en gaf zijn broer joviaal een dikke knuffel en kneep ondertussen Sanna even in haar dij.
"We gaan nog wat beleven..." bromde Noortje. "Wat zeg je?" zei de reiziger naast haar. "WE GAAN NOG WAT BELEVEN!" riep Noortje. "Amen!" riep de man, "well spoken, sistah!" hij gaf haar een hand. "Mijn naam is Chris. Niet van Chris te Luk hoor, maar van Chris Tijaan."
*gaap* deed Noortje. Het was ook nog maar vier uur 's ochtends. De reizigers stapten in het vliegtuig, vielen promt na het ontbijt in slaap, stapten uit op Ben Gurion, namen de sherut naar Jeruzalem rechtstreeks naar het King David hotel.
"Lieve mensen!" riep Bert....
drop jullie bagage in jullie kamer, kleed je om en kom direct weer naar de lobby...Het is van het grootste belang dat we direct naar de tunnel gaan, er zijn meer mensen die op zoek zijn naar de schat...
Noortje wisselde een blik met Chris. Wat kon er nu zo urgent zijn aan zo'n groepsreisje? Moest dit nou aan haar gevoel van avontuur appelleren? Chris trok z'n schouders op en sjokte richting de lift..Meer mensen volgden, waarna Noortje achterbleef met JeanMarc en Bert. Leuk om je weer te zien, Noortje,"grijnsde JeanMarc. Het genoegen is niet geheel wederzijds, antwoorde Noortje vinnig, als ik geweten had dat jij hier ook zou zijn was ik thuisgebleven". Bert keek meewarig naar Noortje en z'n broer; "kennen jullie elkaar al? " Noor trok haar wenkbrauw op en keek hem aan..."vraag dat maar aan je broer" Met die woorden draaide ze zich om en liep met opgeheven hoofd weg.
Eenmaal omgekleed haastte ze zich naar beneden, waar de rest van de groep zich al had verzameld. Sanne keek demonstratief op haar horloge en vervolgde haar verhaal. "Zoals ik al zei, deze tocht is niet zonder enig gevaar..Het is van het grootste belang dat jullie de aanwijzingen opvolgen". Noortje ving de blik op die Bert met JeanMarc uitwisselde, en een onbestemde angst overviel haar.
Dat dit reisje niet zou worden wat ze ervan had verwacht, was haar inmiddels duidelijk. Meer mensen van de groep leken zich opeens wat ongemakkelijk te voelen. Tijd om hier verder bij stil te staan hadden ze niet, ze werden naar de jeeps gedirigeerd die voor het hotel klaar stonden. De groep werd in drie opgedeeld, waarna Sanne, Bert en JeanMarc ieder een groep onder hun hoede namen. Eenmaal in de jeep overheerste een ongemakkelijke stilte. Chris deed een onhandige poging om die te doorbreken, wat direct afgestraft werd door Sanne. "Zoals er al eerder heb aangegeven, deze reis is niet zonder gevaar en het is van het grootste belang dat
"... het is van het grootste belang dat jullie bij je groepsleider blijven en de instructies opvolgen. Dan is het voor iedereen gezellig en..."
"... veilig?", vulde Noortje aan, terwijl ze de trilling in haar stem tevergeefs probeerde te verbergen.
"Ja!", klonk het iets te snel en iets te hard uit de mond van Sanne.
Ergens achteraan, in de groep van JeanMarc, stond Haseem Dji Hadh te glimlachen. Hij was niet bang. Oh, hij was helemaal niet bang. Het had hem zichtbaar moeite gekost om zich in te houden toen Sanne niet zonder enige pathos had verkondigt dat de reis niet zonder gevaar zou zijn.
Wat hadden ze dan verwacht? Kom op zeg, dit was Israël - above all places! En als je dan ook nog naar Jeruzalem ging, vraag je toch om problemen? Bah, die toeristen ook altijd...
Natuurlijk gaf hij zijn gedachten niet aan de rest van de groep prijs. Hij knikte de mensen om zich heen bemoedigend toe; zijn gezicht straalde niets dan zelfverzekerdheid uit. Hij moest oppassen dat hij het er niet te dik oplegde. Ach, hoe vaak had hij al niet geoefend. Het kon domweg niet meer misgaan...
..Toch schrok hij zich een hoofddoekje toen even later de groepen weer bijeen kwamen om aan het begin van de tunnel gezamenlijk, dus met een gigantische groepskorting, kaartjes te kopen en Sanna zijn overpeinzingen wreed verstoorde door vlak bij zijn rechteroor te roepen: "Hé broeder, zo te zien breng jij een bezoek aan je roots. Al eerder hier geweest eh... ABC, is het niet?" Snel schakelde Hadeem, die reisde onder de valse naam 'Aäron Ben Chamniet' of kortweg 'ABC' zoals hij op de intakeformulieren had aangegeven, om en antwoordde in z'n beste Ivriet: "Klopt en klopt, Sanna Toria! Ik ben vlakbij Jeruzalem geboren, maar op mijn 10e met m'n ouders naar de VS verhuisd!" Noortje (Grijsje) ving deze kleine conversatie op en merkte dat de likdoorn op haar linker middelteen bijna ondraaglijk begon te jeuken, hetgeen vrijwel altijd een voorteken voor onraad was. Ze hield het niet meer en rukte snel haar schoen en sok uit, waarna ze zich overgaf een beestachtige krabpartij. Haseem en Sanna keken vol afschuw naar haar en stopten hun vingers in hun oren, om de jammerlijke klanken die Noortje tijdens het krabben uitstootte maar niet te horen. Binnen de kortste keren stond het hele reisgezelschap om Noortje heen, niet wetend wat er aan de hand was. Sanne liep naar Bert en JeanMarc en vroeg: "Heeft een van jullie ervaring met epilepsiepatiënten?" De broers keken elkaar aan en antwoordden...
...niet maar leken met stomheid geslagen, net als alle andere aanwezigen overigens... zelfs Noortje, die nog steeds rare capriolen maakte vanwege de ongenadige jeuk aan haar voet, viel stil. Er heerste een doodse stilte, iets waar Sanna absoluut niet tegen kon. Gelukkig voor haar vloog er een kraai over en die hield z'n bek niet. Gebiologeerd volgden haar ogen de kraaiende vogel, maar dat was raar... die kraai was geen gewone zwarte maar een (uiterst zeldzame) zilvergrijs gevlekte! "Verroest, dat is zeekraai" fluisterde Sanna Toria voor zich uit "daar leven er nog maar een paar van in... Midden-Europa!". ABC hoorde haar fluisteren en schraapte z'n keel voor hij zijn conclusie aan haar meedeelde...
.... "Het was in het jaar 213 Anno Domini, oftewel jaar des Heeren, zoals wij Messiaanse gelovigen weten, dat broeder A. Irak Eez vanuit het hooggebergte van het Midden Oosten vluchtte voor de vervolgingen door de Woeste berg-meermannen. Hij kwam te Jeruzalem, dat destijds een desolaat gebied was vanwege de Romeinse abductie, oftewel wegvoering der Joden in het jaar 70 A.D., en ging de tempeltunnel binnen. In de tempeltunnel verstopte hij de schat. Namelijk, de zeer kostbare bijbel, handgeschreven door de monniken van de kloosters van de hoogvlakte. Deze bijbel had een gouden kaft. Deze is dus verstopt in de tunnel, waar wij nu zijn. Omdat A. Irak Eez werd vervolgd, is hij verder gevlucht. Tot hij zichzelf veilig waande. In het midden van Europa, net boven de in verval rakende Romeinse Rijk, vestigde hij zich. Hij richtte een nieuwe kloosterorde op, alwaar men zich bekwaamde in het schrijven van de bijbel. A. Irak Eez wilde altijd nog terug naar de tempeltunnel om de schat te halen. Maar, welk een ironie, de dag dat hij wilde vertrekken, werd hij neergeschoten met een grijszilveren pijl. De midden-oosterse barbaren hadden hem gevonden. En, op het moment dat dat gebeurde, vloog er net een grote groep krijsende zeekraaien over...."
"Dat, mijn beste vriend ABC, is geen conclusie! Dat is een historie!" "Oh pardon, ik dacht dat nu de tijd was om dit uit te leggen! Het staat ook bladzijde 87 van de handleiding die we vanavond gaan bespreken aan de hand van onze bevindingen alhier".
Noortjes gejeuk was inmiddels op wonderbaarlijke wijze opgehouden, ze was namelijk tegen een steen gestoten. Nou ligt het in Jeruzalem vol met stenen dus daar is niets raars mee, maar deze steen was wel héél frappant. Ze keek, boog zich voorover, staarde. Ze werd bleek en ze fluisterde.....
"Dit kan niet. Dit mag niet. Dit... Dit... Dit is te erg. Ik ga terug!" Want de aanblik van het gesteente, dat welhaast de omvang van een klein rotsblok had, was nog schrikwekkender dan de pijn die ze net op haar teen had gevoeld. Ze greep naar haar hoofd en begon te krijsen.
"Weg! Weg!"
Het was de omstanders niet geheel duidelijk of de ijzingwekkende mededeling hen of de steen betrof. ABC legde vertrouwelijk een arm over haar schouders. Vreemd genoeg voelde ze een rust over zich komen. Ze keek de man, die inmiddels tegenover hem was komen te staan, verbouwereerd aan. Er was meer met die man aan de hand, dan het blote oog kon zijn. Zoveel was duidelijk. Maar of dat ook echt zo negatief was...
"Dank je. Het gaat al beter."
"You're welcome. Zo, en nu zal ik eerst dat rotding weggooien."
"Je... je herkent het?"
"Oh, die dingen..."
...daar struikel je hier in Jeruzalem over hè?! Hij had het amper gezegd of daar ging hij plat op z’n eh mond, omdat hij over een andere - precies eendere - steenbrok struikelde. "Lieve help" riep de snel toegerende Sanna Toria uitgelaten "maar dat zijn geen stenen, dat zijn..." Ze herstelde zich echter snel toen ze Bert nee zag schudden en z'n vinger over z'n lippen zag leggen. "...dat zijn enorme suikerklonten!" Iedereen was verbaasd, maar alleen Noortje had blijkbaar de wisseling van blikken tussen Bert en Sanna gezien. Terwijl de andere tunneltoeristen met Sanna en ABC de zogenaamde suikerklonten bestudeerden, nam zij Bert terzijden en zei tegen hem: "Mij houden jullie niet voor de gek hoor, vertel me wat hier gaande is!" "Oh oh, Noortje, nog altijd even bijdehand hè?!" Bert was zichtbaar aan het peinzen wat hij met deze situatie aan moest, hij trok ondertussen Eleonora?Grijsje/Noortje mee een hoekje om, zodat niemand hen zou kunnen afluisteren en vertelde haar toen, naar wat zij dacht, de waarheid omtrent de stenen. "Die stenen Noortje, dat zijn hoogstwaarschijnlijk restanten van het lang verloren gewaande witmarmeren beeld van Mozes, dat in het hexa-apocrieve boek "Mozes Cribul" wordt genoemd." "Maar hoe weten jullie dat nou zo snel?" vroeg de kritische Eleonora. "Vanwege jouw reactie en omdat ze nagenoeg identiek zijn, zo te zien betreft het delen van dezelfde arm van het beeld èn vanwege al de kleine sterrentekentjes die erop staan, kijk straks maar eens goed!" Bert klonk erg overtuigend, maar...
...wat zijzelf op die eerste steen had gezien, waren toch geen sterretjes? In elk geval had zij de tekentjes aangezien voor..... hakenkruisjes! Vandaar dat ze zo geschrokken was, maar de tekentjes waren wel erg miniuscuul. Zou ze zich hebben vergist? Deze overpeinzingen hield ze wijzelijk voor zich toen ze tegen Bert zei: "Kom, laten we ons weer bij de groep voegen. Anders gaan ze er nog iets van denken!" Bert glimlachte en moest zelf ook ergens aan denken, namelijk aan die mooie tijd die zij samen hadden gehad tijdens een van 'Berts Fruit reizen' in een bananenrepubliek in Zuid-Amerika. Waarom was er niet echt iets tussen hen opgebloeid en waarom hadden ze elkaar daarna tot nu uit het oog verloren? Samen voegden zij zich weer bij de groep en luisterden naar het laatste deel van het fantasieverhaal dat Sanna over de stenen opdiste. "Geef mij es zo'n suikerklont" zei Bert tegen Sanna. Met de steen in z'n ene hand en Eleonora aan zijn andere liep hij een paar meter bij de groep vandaan. "Let op" sprak hij fluisterend, terwijl hij met zijn wijsvinger langs de minuscule tekentje ging. "OK, ik had het daarnet over sterretjes, maar ik kan jou toch niet voor de gek houden. Wat zijn dat volgens jou, Noortje?" Zij keek nog eens goed en kwam tot dezelfde conclusie als eerder. Ze fluisterde terug: "Volgens mij zijn dat hakenkruisjes Bert, maar dat kàn toch helemaal niet... niet in die tijd en niet in deze streken, of…..
"niet in die tijd en niet in deze streken, of..."
Ze keek Bert veelbetekenend aan en kneep hard in haar linkerarm. Nee, dit was geen droom. Dit was een nachtmerrie. Of wacht: haar fantasie speelde haar natuurlijk parten. Dat moest het wel zijn. Als ze nu een paar keer met haar ogen zou knipperen en nog eens zou kijken, zou ze vast... Nee, ze waren er nog steeds.
"Dus dan waren de Duitsers in de 20e eeuw niet de eersten die..."
"Nee. Volgens sommigen zijn het Runen, maar ik houd het op Oudgermaanse tekens."
"Wat deden die Germanen dan hier? Hadden ze toen al ruzie en was de oorlog eigenlijk al veel eerder begonnen? De oorzaak, bedoel ik. Het begin. Ik..."
Noortje begon te hakkelen. Ze snapte er niets meer van. Oh, was ze maar thuis gebleven. Bert pakte schijnbaar spontaan haar rechterhand en voerde haar mee terug naar de groep. Hij gaf haar nog snel een knipoog en fluisterde: "Wees maar niet bang. Met mij erbij kan er niets gebeuren."
Haseem had alles gezien en...
... niet alleen had hij alles gezien, hij had het ook opgenomen met de in de bril ingebouwde camera die hij had opgezet voor dit soort gevallen. De beelden werd razendsnel via zijn Pink Berry doorgestuurd naar Kareem Rosélini, zijn Tunesisch-Italiaanse neef. Kareem had gestudeerd op diverse universiteiten waaronder die van Jeruzalem, Bangalore, Stanford en natuurlijk Amsterdam, en dan wel de UvA en niet de VU. Dat vermeldde hij overal met trots. Maar, niet ten onrechte, Kareem Rosélini wist alles op het gebied van sociologie, specialisatie georganiseerde groepsreizen, Russische iconen en symboliek van oude beschavingen.
Kareem bekeek de beelden in zijn snel opgezette centrum "Huis van Sien", ook wel wel het hoofdkwartier van de Israëlische geheime dienst. Maar wist Haseem veel. Hij wilde gewoon weten of er geld te verdienen viel aan die 'suikerklonten'.
Ondertussen trok Chris Tijaan dichterbij Noortje. "Noortje... Noortje..." fluisterde hij. Noortje trok ongemerkt met Chris een beetje achteraf. "Laat niet merken dat je ze door hebt. Go with the flow! Wat Bert & consorten is vergeten is dat in het boek van Mozes Cribul staat geschreven dat zij die de schat niet begrijpen, zullen vallen." Hij knikte en ongemerkt gingen ze weer bij de groep staan.
Ondertussen waren Bert, JeanMarc en Sanna heel hard bezig om een ander 'akkefietje' te sussen. Een van de groepsleden had enorme trek en vond dat het nú tijd was om even een pauze te houden naar de falaffeltent te gaan die nét buiten de ingang van de tunnel stond...
..Het viel de groepsleiders op dat deze toeriste, omdat ze bij hen niet direct gehoor vond voor haar idee, boos voor zich uit mompelde in het frans met een zwaar duits accent. Bovendien leek ze als 2 druppels water op Helga uit AlloAllo. "Hmm, een eigenaardig toeval deze dame hier net nu we restanten aantreffen van het witmarmeren Mozesbeeld met daarop die vermeende swastika's... of is hier meer aan de hand?" Berts gezicht leek wel één groot vraagteken bij deze gedachten en Noortje die hem juist weer opzocht, om vooral ook van die kleverige Chris af te komen, zag dat en zei daarom: "Ach ja, lekker FF een break met van die heerlijke falaffels... dat moet toch kunnen Bertje?" Zij wilde hem vervolgens vragen wat er in hem omging, maar de Frans-Duitse toeriste stapte blij op haar af en zei: "Vind jij ook niet, meiske.. mijn naam is Donna Boebies btw en ik zeg tegen Bert en consorten 'hou je waffel en neem een falaffel', hahaha! Eigenlijk had iedereen ook wel trek en aldus had de falaffeltent een goede dag die dag!
Onder het falaffelfestijn voelde Hadeem een heftige beweging in z'n broek, hij spurte bij de groep vandaan en viste z'n mobieltje model koelkast uit z'n zak. "Allo allo, Hadeem speaking" hij wilde nog meer zeggen maar.....
...ineens werd hij van achteren vastgegrepen en iemand duwde met brute kracht een falaffel in zijn waffel...
...maar niemand van de groep die hier ook maar iets van meekreeg, want terwijl een ieder nog lekker smikkelde van de heerlijke falaffel klonk er plotseling vanuit de tempeltunnel een enorm gerommel op en nog voordat iedereen van verbazing z'n falaffel uit zijn/haar waffel liet vallen zagen ze waardoor het heftige gerommel was veroorzaakt. Vanuit een stofwolk die de ingang van de tempeltunnel aan het gezicht onttrok namen ze steeds duidelijker de contouren waar van een.....
... enorme Zeekraai!
"oh slik!" deed Bert. "Was dat niet die Zeekraai waar ABC het over had?" zei Sanna.
"Ja, dat leek wel bijna drie weken geleden!" zei Noortje. De falaffel moest een wonderbaarlijke kracht hebben gehad en de mensen hun tijdsbesef hebben ontnomen.
"Oooooh nee, drie weken! En deze reis zou maar twee weken duren! Ik wil naar huis...." jammerde Chris.
"ho ho ho, wacht even luitjes!" riep de Zeekraai. Het begon Noortje te dagen. Hmmm als ABC het had over een groep zeekraaien die overvloog toen meneer A. Irak Eez werd geraakt, dan zijn de zeekraaien vast naar de tempeltunnel gevlogen voor de schat! Ze pakte gauw de handleiding erbij en sloeg pagina 87 op. Hadeem verslikte zich enorm in zijn falaffel, Bert pakte zijn I-phone erbij en checkte de datum, Sanna probeerde te gebaren naar de Zeekraai en Helga kroop over de grond op zoek naar de kostbare over gebleven stukjes falaffel.
Midden in dit tumult merkte niemand dat er een Tunesisch-Italiaanse man inmiddels naar het tafereel stond te kijken. Het was Kareem Rosélini, de beruchte neef. Terwijl hij naar de Zeekraai liep, was het Noortje die ineens riep "Eureka!!!!" (Ja, hoe vaak dat niet voorkomt in zulke situaties). "Ik heb het gevonden! Op pagina 87 staat dat Zeekraai de grote schat is! Ooooh stiefmammie had gelijk!" Ze liep recht op Zeekraai af en botste tegen Kareem op.
"Pardon?" zei ze.....
...terwijl haar ogen zich fixeerden op het koffertje dat met een handboei aan zijn linker pols was bevestigd. Of eigenlijk staarde ze niet naar het koffertje, maar naar de letters daarop: SAS! Blijkbaar was deze man, Kareem Rosélini dus, met deze Scandinavische luchtvaartmaatschappij naar Israël komen vliegen?! Dat was echter niet de associatie die Eleonora Spring in het Veld met deze letters had. Er welden tranen op in haar ogen, van de emoties die haar bij het lezen van die drie letters overspoelden. "SAS" snikte ze "Oh, mijn lieve SAS"! Tot ieders stomme verbazing, hoewel... kort daarvoor had hij ook al gesproken, klonk er uit de bek van de Zeekraai plotseling ook "SAS, mijn allerliefste SAS". En terwijl Noortje en de Zeekraai hierna exact tegelijk voor de 3e keer "SAS" riepen, klonk er een oorverdoverende knal en ontstak er een oogverblindend licht.
Bij de botsing met Noortje was het koffertje van Kareem opengesprongen, doordat hij er z'n val mee had gebroken en doordat hij schrok van de knal en het licht liet hij het koffertje nu ook los. Een bijkans onophoudelijke stroom van juwelen gleed over de rotsachtige bodem! Dit leidde de aandacht af van Noortje en de Zeekraai, die door het licht toch aan ieders oog waren onttrokken, Maar niet voor lang want de stroom juwelen gleed linea recta naar hen toe en naarmate er meer juwelen leken op te lossen in het felle licht, werden de twee gestalten van Noortje en de Zeekraai steeds duidelijker waarneembaar! Sanna porde Bert in z’n ribben en zei: "Zie jij wat ik zie?" "Nou" antwoordde Bert "als jij bedoelt dat die Zeekraai een steeds menselijker gestalte lijkt te krijgen, dan vermoedelijk wel.....
Donna zag het tafereel schijnbaar gelaten aan. Haar ogen leken in het niets te staren; haar lippen vergleden in een dunne kromme lijn. Uit haar keel klonken enkele onverstaanbare kreten. Als op een onzichtbaar teken veranderde haar hele houding. Haar mond vertrok in een wrange grijns; haar grijze ogen werden staalhard.
"Nee!" krijste ze. "Over mijn lijk! Dit gaat niet gebeuren. Dit kan niet. Dit mag niet. Dit zal niet gebeuren."
Ze griste het boek uit Noortjes hand en hield het triomfantelijk, in de lucht.
"Jullie dachten dat jullie er wel waren, is het niet? Jullie dachten de oplossing wel te weten. Jullie dachten de schat te hebben gevonden. Maar Mozes wist ook niet alles. Oh, nee!"
Ze hield haar handen voor haar ogen toen ze haar blik op de Zeekraai richtte.
"Ik weet wel wie je bent! Jij... Jij... Jij..."
Noortje keek de gestalte tegenover haar aan; haar mond zakte open.
"Mozes. Jij bent... Jij hebt dat boek geschreven. Jij bent zelf..."
Ze sloeg haar hand voor haar mond. Ze had Mozes nooit gezien. Dat kon ook niet, dacht ze. Gevoelsmatig wist ze dat hij het wel was, dat hij het wel moest zijn. Maar dat betekende dat hij zelf de schat was. En als mensen het op de schat hadden voorzien, betekende dat...
Ze pakte Mozes' bij de arm, trok hem mee en zette het op een lopen.
"Vlug, we moeten hier weg."
Donna hief haar linkerarm op; haar stem schalde door de tunnel.
"Wraak!"
"Wraak, het is niet in de haak en ook geen schone zaak .
Wraak, telkens weer - dus vaak - stel ik het aan de kaak .
Wraak, als ik er betrokken bij raak aanschouw dan hoe ik het kraak!
Wraak, degene die ik nu schaak mag me helpen bij mijn taak..."
Tijdens het uitspreken van deze laatste zin,
trok Donna Mozes aan zijn baard mee de tunnel in.
Hij was het dus die door haar werd geschaakt,
wat iets was wat hij nog nooit had meegemaakt......
"Mozes Cribul" klonk er ineens met een enorm hoorngeschal!
De aarde week uiteen en Donna nam Mozes mee in haar val.
Alle anderen vluchtten als hazen bij de tunnel vandaan
en allen dachten: 'Lieve help, hoe zal dit verder gaan?'
En nu, na zo'n 7 jaren, zitten ze nog wel eens te dromen:
'Wat als Donna en Mozes ooit nog terug zouden komen..........'
>>finito>eind goed, al goed
