Mango's

Ik hou hem in mijn hand, deze weldadige vrucht. Onder zijn groengele schil zit zacht geel vruchtvlees om een grote pit. De mango. Ik sluit mijn ogen en ik waan me in een andere wereld.

Mijn vader heeft een plantage. Een mangoplantage. Hij werkt hard om de bomen te verzorgen en rijdt soms dagenlang op zijn trekkertje. Mama is dan bezorgd. "Niet te lang wegblijven! Ik maak vanavond stoofpot!" Papa is dol op stoofpot, maar mangobomen gaan voor.

Mijn broertje Alvaro en ik lopen vaak op ons erf. Achter ons huis is een schuurtje, daar spelen we vaak. Het lijkt wel alsof de wereld van de mango's daar ver weg is. Daar spelen we dat we in de stad wonen. De grote stad, daar komen we niet vaak. Dat is wel 3 uur rijden hiervandaan, over de bergen. Papa moet er soms heen voor 'zaken'. In de stad zijn niet veel papagaaien, maar soms komen ze door het grote gat in het dak van de schuur. Wat maken ze een lawaai! We hebben liever dat ze in de bergen blijven.

Deze week is het begin van de oogst. Er komen allemaal plukkers uit de hele omgeving. Alvaro en ik kijken vanuit het schuurtje hoe ze aan komen lopen. Ze zien er best arm uit. Zouden ze van dit geld het hele jaar moeten leven, vraag ik me af, of gaan ze na het plukseizoen naar de grote stad om daar te werken? "Kijk, daar hebben we Popo!" roept Alvaro. Popo noemen we hem, de Indiaan met de moeilijke naam die we niet kunnen uitspreken. Hij heeft altijd spannende verhalen over de verborgen Maya-stad. We mogen er niet heen van mama, maar Alvaro bedenkt al plannen om erheen te gaan als we groter zijn. Hij heeft een schriftje met verhalen en verstopt die gauw achter de grote ton in een kier, maar ik mag niet kijken waar die kier precies is.

En dan is de oogsttijd. We krijgen elke dag mango mee naar school. Mama maakt mango-cake, mango-smoothies, gedroogde mango-reepjes, mango-mousse. Mama heeft kisten vol mango's in de keuken staan maar te weinig mango-recepten. Uiteindelijk doet mama de mango zelfs in de rijst, samen met noten en pitjes. En mama doet het in haar beroemde stoofpotjes. Ook in onze pap 's ochtends doet mama nu mango.

"Bah!" zegt Alvaro, "Ik wil appel!". Mama kijkt weemoedig. Ik stoot Alvaro aan. "Dat had je niet moeten zeggen!" sis ik. Mama had vroeger, voor ze papa ontmoette, een toerist ontmoet. En ze is met hem meegegaan want ze was grenzeloos verliefd. Maar ze kreeg heimwee. Want Nederland is een koud land. Toen ontmoette ze papa en vergat ze langzaam haar jeugdliefde. Maar soms kun je wat verkeerds zeggen, zoals dat je liever een appel wil. "In Nederland zijn ze dol op mango's!" zegt mama tegen Alvaro, "'daarom verkoopt papa ook zoveel mango's."

Ik doe mijn ogen open en ik kijk naar de mango. Eigenlijk weet ik zo weinig over deze vrucht. Ik kan me met moeite voorstellen hoe het is om in een warm land met hoge bergen te leven en grote plantages met Spaans-sprekende mensen die in ieder geval één keer per jaar heel hard moeten werken om de vruchten plukken, hoe ze verscheept worden, vers gehouden tot in het plastic bakje of in de grote bak op de groenteafdeling hier in onze supermarkten. Wat weet ik eigenlijk over de herkomst van de mango? Ik weet eigenlijk alleen maar dat ik ze lekker vind.