Mannen onder elkaar

Al gedurende vele maanden komen we wekelijks een uur bij elkaar, drie mannen, allemaal 55 plus. In een straal van tweehonderd meter wonen we bij elkaar in de buurt. We delen ons leven met elkaar, kerkelijk en maatschappelijk, huwelijk, werk en gezin. Voordat we weer uit elkaar gaan, bidden we samen. Een vast onderdeel van dat gebed is, dat we voor onze buren bidden. En als we noden en zorgen weten, dan wordt dat door ons benoemd.

Eén van ons drieën organiseert, samen met z'n vrouw, al gedurende enkele jaren, een nieuwjaarsreceptie voor de buurt. Dan komen zo'n zestig buurtbewoners gezellig bij elkaar. Hij en zijn vrouw zijn aktief in bezoekwerk bij meerdere buren, bezoeken en tegenbezoeken.

Onze intentie is om er voor elkaar te zijn, maar óók om zout in deze samenleving te zijn.
Vanmiddag heb ik een meneer gebeld die honderd meter verderop woont. Zijn vrouw is gehandicapt en hij is bijna blind en komt bijna de deur niet meer uit.
Een paar maanden geleden waren ze samen op de buurt-barbecue.
Wij kenden elkaar niet en nu kom ik er achter dat hij eigenlijk best een eenzaam en geïsoleerd bestaan leidt. Gedurende drie kwartier hadden we goed kontakt en ik heb toegezegd om volgende maand mijn bezoek te herhalen.
Ik belde nog een andere meneer, die schuin tegenover ons woont. Vanwege z'n fysieke beperkingen is de man niet meer in staat zelfstandig het huis uit te komen.
Ik heb hem aangeboden om hem af en toe op te zoeken. Hij zou het met z'n
vrouw, die buitenshuis werkt, overleggen en me terug bellen.

Voordat ik zulke telefoontjes onderneem, drentel ik eerst enkele rondjes in onze woonkamer totdat ik voldoende moed heb verzameld om zo'n gesprekje aan te gaan. Zo probeer ik grensverleggend bezig te zijn. Uitstappen vanuit mijn eigen beperkingen om me te richten op die ander. Wat is het heerlijk om er achter te komen, dat je nog heel wat voor andere mensen kunt betekenen.