Leef jij ook zo intens?

Het is donderdamiddag, dertig september.
Na twee maanden vakantie heb ik deze dag als heel plezierig ervaren in m'n
vrijwilligers-job.Tussen de bedrijven door schreef ik vier blogs. Leuke kontakten met klanten. Rond drie uur 's middags liet de kassa (computer) het afweten. Ruim een half uur intensief aan het telefoneren om het probleem weer op te lossen.
God zij dank, dat lukt.

En dan, na afloop..... voel ik me doodmoe.
Je moet nog ruim een uur voordat je naar huis kunt gaan.
En ook de avond staat nog vol van aktiviteiten.
Dankbaarheid en vermoeide gevoelens wisselen elkaar af.
Kon je jezelf maar even in het stopkontakt steken om jezelf weer op te laden.
Om elf uur vanavond zal ik me realiseren dat ook deze dag weer is verstreken
en dat ik me geen zorgen hoef te maken over de dag van morgen.
Ook op het dak van mijn levenshuis staat met grote witte letters geschreven:
JEZUS LEEFT.

De winkeldeur gaat weer open: een klant die ik al twintig jaar ken.
Als nooit tevoren hebben we na een paar minuten kontakt.
Hij raakt zelf bijna geëmotioneerd. We nemen weer afscheid.
Ik kijk naar m'n horloge: Nog een half uur volhouden en dan mag je de kassa opmaken.
Het is écht waar: JEZUS LEEFT!