Teake de teek

Het was een mooie dag in juli, toen Teake senior weer 's de boom in kroop. Hij wist het: vandaag zou er een lekker ding langs komen en dan zou hij weer voor de zoveelste keer 's genieten!

Maar eerst moest hij toch echt die bosjes in, takjes langs en over blaadjes en weet ik veel. Teake vond het niet erg. Hij had al zoveel overleefd. Hij had al eens heerlijk zichzelf laten verwennen in een wollige omgeving. Aaaah, joga was er niks bij qua zweverig gevoel. En uiteindelijk zat hij vol en liet hij zich vallen.

Ja, het leven van een teek is best heftig. Je bent als parasiet namelijk afhankelijk van anderen. Waar je je even tijdelijk goed aan vast houdt en dan zo ongemerkt mogelijk bloed af tapt. Yum! Bloed is het lekkerste wat er is. Voor een teek dan. Trouwens, ook voor mensen die van bloedworst houden, heb ik me laten vertellen, maar dan dwaal ik af van het onderwerp.

Zelf heb ik een gruwelijke hekel aan teken. Omdat ik parasieten haat. Of het nou kleine miniatuurtjes zijn die zich op slinkse wijze tegoed doen aan jouw broodnodige voedingstoffen of dat het nou mensen zijn die je je zuurverdiende centen afhandig maken, parasieten hebben geen goede invloed op je.

Die dag had Teake junior zich al op mijn neefje gestort. Dat had de boswachter gezegd: klein en zwart, dan zijn het nog 'baby' teekjes. Die dragen geen virussen met zich mee. Maar de roodbruine! Dat zijn pas krengen! Die hebben al flink rondgereisd en de kans gehad wat bacteriën te verzamelen. Nou is het zaak om flink te controleren op dat gespuis. Het beste is om na een boswandeling of struinen in een park buiten de paadjes ofzo gelijk te controleren. Ze zitten namelijk vaak ongemerkt op warme vochtige plekjes. Dus onder je oksels, je knieholtes, in je liezen...

Of, zoals Teake senior, boven mijn dij. Waarschijnlijk was hij al dat kruipen over mijn kleding zat en was hij blij dat hij éindelijk een stuk vel zag. En dat liet hij me voelen ook. Hij beet zich vast alsof hij me nooit meer los wilde laten. Terwijl de echo van mijn gil weerkaatste over de vlakte, trok ik mijn shirt omhoog. Daar zat het kleine mormel. Ik zelf was niet van plan om hem lang te laten genieten, en alhoewel ik zélf niet zo slim was geweest om mijn nieuwste aanwinst mee te nemen (een mooie gele tekentang...), was daar mijn schoonzus die resoluut het stuk vreten in de greep nam. Slagje links, slagje rechts en hup, weg met Teake. Geen galgenmaaltje voor hem.

Had ik al zelden een korte broek aan, nu was het gedaan met alle kledingstukken met korte mouwen. Als een ware bedoeïen liep ik rond tussen alle zomers geklede mensen. (Overigens weerhield dat de Drentse muggenkolonie er niet van om zich en masse op me neer te strijken. Waarschijnlijk houden die muggen daar van exotisch.)

Moraal van dit verhaal: als je dan tóch zo nodig in de duinen of in het bos wil vertoeven: smeer je in met insectenwerend middel, draag lange kleding en controleer erna. Waarom eigenlijk? Niet omdat het zo erg is dat het beestje bloed zuigt, maar omdat sommigen besmet zijn en de ziekte van Lyme kunnen over brengen. Maar als je precies wil weten hoe dat zit kun je dat nalezen op deze pagina: www.rivm.nl/ cib/themas/ teken-lyme/ index.jsp (spaties weghalen)

En ik? Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik weer in mijn eigen vieze doch veilige stinkstad terug ben. En de komende drie maanden check ik toch maar voor de zekerheid mijn velletje, stel dat er toch zo'n rode ring verschijnt...