Er was

Er was een tijd dat ik ze eruit scheet. Ik kreeg de aandrang, rende naar mijn computer, typte als een razende, en: voila, een nieuw blog.

Die tijd is blijkbaar voorbij. Ik schrijf teksten alsof ik obstipatie heb.

Ergens op mijn tafel ligt een schriftje met verkleurde bladzijden. Ouderwets schriftje, waarin je nog moet schrijven met een pen! Of een potlood. Een stift desnoods. Het is nog zo analoog als wat, geen Westerse mens uit deze tijd zou dat nog in zijn hoofd halen om zo te werk te gaan. Waar hebben ze die laptops voor uitgevonden! Of erger nog: de Mac. De Mac, voor creatieve geesten.

Je zou trouwens verwachten dat mensen met een Mac kleurrijkere aktes hebben, mooier vormgegeven foto's, aantrekkelijkere blogs, succesvoller zijn in het werven van een date omdat ze creatiever zijn en daarnaast dus gewoon heel accuraat zijn. Onderzoek heeft dat eens uitgewezen: gewoon onbewust naar het Apple-logootje kijken terwijl je op je Macje bezig bent en je wordt creatiever dan mensen die zichzelf tarten met Microsoftware.

Ik weet het zo net nog niet hoor. Wat zegt zo een onderzoek nou. Tijdens anderhalf jaar opleiding met een Mac was het eerder het keiharde regime dat de creativiteit eruit perste, denk ik. Tot zover dat ik na de opleiding gewoon op was. Blij dat ik verlost van de klaslokalen met rijen vol Macs.

En ja, ik was helemaal uitgestreken, laveloos, afgepeigerd. Weg creativiteit. Ik moet het nu eigenlijk dus weer doen met mijn gekregen pc en wat oude schriftjes. Ik heb genoeg crepepapier, vouwblaadjes, kleurpotloden, verf en stiften om nu een creatief blog en bijbehorend plaatje in elkaar te zetten, maar mijn hoofd werkt niet erg mee.

Dus ik bedacht net een geniaal idee, dat onderzoek had het vast bij het juiste eind.

Wat denk je, als ik nou een beet uit een groene appel neem, die naast mijn schriftje en mijn oude toetsenbord zet. Dat moet genoeg zijn toch? Dan komt mijn uitgewerkte creativiteit vast weer tot leven! En appel werkt ook goed voor de stoelgang, dus twee vliegen in één klap!