Au!! Mijn hartje!

Hij kon er niks aan doen, hoe vaak hij het ook tegen zichzelf zei "hou een beetje rekening met je medemens", toch ging het vaker dan hij zelf voor mogelijk hield mis.

Dan bleek maar dat hij niet alleen heel grote voeten had, maar ook dat hij een (geestelijke) bril nodig had. Want voor je het weet, trap je op een hartje. Ze liggen soms zomaar op je pad. En als je vrolijk en ongehinderd door het leven huppelt, let je wel eens niet zo goed op wat je op je pad tegen komt.

Nou ben ik zelf heel voorzichtig met mijn kleine hartje. Je hebt vast de blogjes wel gelezen, mijn exemplaar is gekneusd, heeft enkele brandjes ternauwernood overleefd en is nou niet bepaald van steen. Klein en teer is het. Hulpeloos zelfs. Niet een exemplaar dus dat je zomaar op een pad laat liggen. Vooral met de wetenschap dat er zoveel mannen met legerschoenen rond marcheren. Nee, je zou bijna zeggen dat dit het ideale exemplaar is om een stevig muurtje omheen te bouwen en vooral veel bordjes met "niet op trappen!"

Maar ergens na het moment dat ik me dat had voorgenomen (na het zoveelste uitgebluste brandje) moet er iets gebeurd zijn waardoor ik het vergeten ben. Er zit geen prikkeldraad om mijn hart en ook geen muurtje. Misschien een beetje naïef, maar ik hou van mijn vrijheid.

En zo komt het dat op een dag hij met zijn legerschoenen over het pad huppelde. En ik 's niet zo goed op mijn hartje lette...

Naja, laat ik het verhaal niet al te gruwelijk maken. (Je weet vast nog wel die verhalen over de kater van de buren die even niet oplette bij het oversteken )

Maar laat ik de moraal van dit blog maar even zo verwoorden: Auw! Dat doet pijn!