Het blijft een smalle weg

Deze week heb ik me nogal bezig gehouden met het
indrukwekkende bijbelboek Hebreeën.
Het hoofdthema van het boek beschrijft het hogepriester-
schap van Jezus Christus, die aan de rechterhand van de
Vader dienst doet in het hemelse heiligdom. Jezus staat daar op de bres ten gunste van de gelovigen.
Een kerntekst van het boek luidt: 'Wij hebben deel gekregen aan Christus mits wij het begin van onze verzekerdheid tot
het einde toe onverwrikt vasthouden'.

Ik probeer me steeds voor ogen te houden dat het doel die
leidt naar onze eindbestemming, een smalle weg blijft.
Onderweg naar ons einddoel passeer je verschillende tussen-
stations:
het afronden van jouw schoolopleiding;
een huwelijk met de man of de vrouw van jouw dromen;
een geslaagde carrière;
het krijgen van kinderen
en zo zou ik er nog wel enkele kunnen noemen.

En voordat je er erg in hebt, ben je bijna zeventig.
En je gaat nadenken over het laatste traject dat je nog te
gaan hebt. Als ik nadenk over de gemiddelde leeftijd voor
mannen in Nederland, dan heb ik mogelijk nog een jaar of tien, die me toebedeeld zijn.
Als ik rekening houdt met m'n eigen zondig- en dwaalziek
hart, realiseer ik me af en toe: het gaat er om spannen.

Diezelfde brief aan de Hebreeën vertelt ons dat het geloof
vergelijkbaar is met een anker voor onze ziel, dat reikt tot binnen het voorhangsel en dat veilig en vast is.
Geloven is een gave van God en is niet afhankelijk van onze
inspanningen.
Anderzijds vraagt geloof de inzet van ons komplete leven,
onze gehele inzet. Het blijft een paradox, die we nooit ten
volle zullen begrijpen.