'Ie mut oe bekeer'n'

Het was in de zomer van 1964.
Ik had net de bijbelschool in Groningen verlaten en ik was weer bij m'n ouders in Hardenberg gaan wonen. In die tijd leefde ik vanuit een grote toewijding aan God. Wellicht iets verkrampt maar ik had me zelf ten doel gesteld: wat God wil, dat zal de grootste prioriteit hebben in m'n leven.

Soms kreeg ik de meest wonderlijke ingevingen om het aan mensen door te geven, dat zij meer rekening moesten houden met wat God van hun leven verlangde. Ik liep naar de buren en het personeel van ons bedrijf en vertelde hen datgene waarvan ik dacht dat God dat wilde.
Tijdens het Heilig Avondmaal in de gereformeerde Höfte-kerk
zag ik in welke devote ernst de mensen naar voren liepen naar de tafel van brood en beker. Wat vond ik het een sombere bedoening. Bijna had ik de eredienst verstoord. Met de grootste moeite kon ik mezelf bedwingen door niet rechtop te gaan staan en te roepen: 'Zo heeft God dat niet bedoeld!'

Na afloop van een christelijke bijeenkomst in Emmen, nam ik weer de trein richting Hardenberg.
Gods Geest (?) instrueerde me, in de buurt van Nieuw Amsterdam: Verlaat de trein en ga in één van die café's het evangelie brengen.
Hoewel ik m'n opdracht niet gemakkelijk vond, voerde ik die wel uit. Ik had wat tractaten bij me en gaf deze aan de mensen, die hun biertjes opdronken.

Het was oogsttijd en ik monsterde me aan bij één van de gereformeerde boeren in de omgeving van Hardenberg. En ook tijdens m'n werkzaamheden samen met de agrariërs, hield ik m'n mond niet wat het evangelie betreft. Het liep echter enigszins uit de hand, Eén van de broers (boeren) zag ik aankomen op z'n fiets en ik vroeg hem te stoppen. Ik zei tegen hem, dat hij zich moest bekeren, waarna hij in hevige woede ontstak en me letterlijk van het land vloekte.

Kort daarop bezocht ik weer een (pinkster)bijeenkomst, en één van de leidinggevende broeders merkte m'n gedrevenheid op. Hij bevestigde me in m'n toewijding, maar maakte er me ook op attent, dat die 'onrust' in m'n hart niet Gods bedoeling was. Hij vertelde me dat vanuit een duidelijk geestelijk gezag. Na een zeer gedreven periode kreeg ik de wijsheid om het wat rustiger aan te doen.
Echter...... terugkijkend en denkend aan die tijd, moet ik eerlijk zeggen: Het was niet de slechtste tijd uit m'n leven.