Als je maar luisteren kunt.....

God heeft me een gave gegeven.
Ik ben er niet trots op, wèl dankbaar:
de gave van het luisteren.
Deze gave wordt wel niet als zodanig omschreven in de bijbel
maar zij is ongetwijfeld een genade-gave.

In m'n dertig-jarige carrière als boekverkoper
heb ik duizenden uren geluisterd
naar de verhalen van de mensen.
Ik werk nu weer als vrijwilliger in m'n winkel van vroeger
en de mensen komen weer als vanouds.
En ze komen mét hun verhalen.
Dikwijls vertllen de mensen me dat ze me gemist hebben.
Dat is vleiend voor m'n ego.

Vanmorgen was ze er weer:
een enigszins oudere, ietwat excentrieke dame.
Tussen de bedrijven door kon ze haar verhalen kwijt:
'Ik vind het zo gezellig hier'.
Een andere meneer van midden zestig,
die bijna wekelijks een bezoekje komt brengen, volgde.
Bleide klanten kenden elkaar.

Toen de eerste weg was,
had hij zo z'n commentaar op de dame.
Ik hoorde hem enkele seconden aan
en wist het gesprek om te buigen
want in een winkel wil je vermijden
dat mensen negatief over andere mensen praten.

Meestal ontbreekt het me aan courage
om ronduit tegen de mensen te zeggen
dat ze niet zo negatief moeten praten.
Het lukt me dikwijls wèl
om zo'n gesprek een andere richting in te loodsen.

Wat heeft God overigens mooie mensen gemaakt.
Hoe dikwijls gebeurde het niet
dat ik tijdens m'n werk in een mineur-stemming verkeerde
en dan kwamen de klanten met hun verhalen.
mét hun getuigenissen over de grote dingen die God in
hun levens deed.
Zonder dat zij het wisten, werd ìk gezegend!

Ik hoefde alleen maar te luisteren.