Roodkapje Rot Op!

Roodkapje huppelt door het bos, op weg naar het huisje van haar grootmoeder, zoals al ettelijke malen verteld. Ze is daarom een beetje op haar rol uitgekeken en al een tijdje op zoek naar wat anders. Een uitdaging, iets nieuws.

Hoewel haar jaren 50-look van een klein, maar wulps blond ding in wording zorgvuldig is verzorgd, begint haar glimlach toch meer een Vogue gehalte te krijgen. Niet meer zo fris, onschuldig, maar meer een glimlach in de mal van shownieuws zal ik maar zeggen. Het Grimmige gehalte van een perfecte, reine en onschuldige perceptie van het vrouwelijke was er wel af. Tegenwoordig heeft ze ook een mobieltje, want ja, je weet maar nooit wat voor smerige teringhonden je tegenkomt in het bos.

Na een tijdje te hebben gehuppeld, is het cameragedeelte van het verhaal voorbij. Ze besluit, aangezien dit deel van het verhaal niet in detail wordt beschreven, een gewone pas in te zetten. Aan de ene arm haar mandje, aan de andere hand twee schoentjes die veel te krap zitten en likdoorns veroorzaken. Grimm mag dan als een groot literair gezien worden, het was nog steeds een chauvinistisch vrouwenhatend beest. Een afgeserveerd relikwie uit de pre-feministische-historie.

Een wijze uil, die Roodkapje zo voorbij ziet wandelen besluit hoofdschuddend eens een praatje te gaan maken met het jonge frisse ding. Aangevlogen, maar niet aangebrand land de oude uil op een tak van een dode boom. Roodkapje wandelt zonder zorgen over het pad waaraan de dode boom geworteld is.

Als ze goed en wel genaderd is roept de uil plots: 'Oehoe, kleine meid, wat struint gij daar zo alleene op dat pad?'

O, wacht. Sorry, sh... nee mijn fout! Het is een Duits sprookje! Dus ook een Duitse uil. Herstel:

'Uhu, du kleines Mädchen, was machst du denn so alleine auf Weg?'

Maar Roodkapje heeft natuurlijk een goede assertiviteitstraining op school gehad. Dus smijt ze eerst het ene en vervolgens haar andere muiltje richting de bemoeizuchtige uil met hoogst waarschijnlijk oneerbare bedoelingen. Hoewel laatstgenoemde met twee zenuwachtige stapjes zijwaarts de eerste weet te ontwijken, krijgt hij de zool van het tweede muiltje vol op zijn snavel, met als gevolg het vrouw-holle-effect.

Terwijl ze haar schoentjes opraapt, maakt ze nog even een snorgebaar naar de gesneuvelde Duitser, alvorens het hazenpad te kiezen. Historisch gezien niet correct, ik weet het, maar dit is een uitvoering van 'Van den Ende' en Elton John maakt de muziek. Dus het is toch al ruk.

Na weer een eindje verder het bos in gewandeld te zijn, ziet ze ineens een bekend gezicht. Uit de bosjes steekt enkel zichtbaar het hoofd van de grote boze wolf. Met grote ogen en een gespannen blik kijkt het roofdier voor zich uit. Roodkapje weet al weer hoe laat het is. Je kunt ook nooit van die lakse beesten op aan.

Chagrijnig omdat de chronologie van het stuk nu weer door de war is gebracht, besluit ze op hem toe te wandelen. Bij hem aangekomen hoort ze hem zachtjes kreunen.

'Ben je in een strik gelopen?', vraagt ze bezorgd. Dat zou immers verklaren waarom die kneus nog niet in grootmoeders bed lag!

'Nee, Roodkapje, wa...'

Zonder op zijn uitleg te wachten gaat ze door: 'Waarom ben je dan nog niet in grootmoeders bed? Denk je dat ik het leuk vind? Dit soort last-minute veranderingen?'

De wolf rolt met zijn ogen, maar zegt verder niks. 'Nou, dan doen we het hier wel', besluit Roodkapje met de hautaine houding van een jonge dame dat altijd maar de scherven van anderen denkt op te rapen.

'Maar oma, wat heeft u een grote ogen!', begint ze, met een theatraal onschuldig stemmetje.

Maar de wolf is het beu. Met een grom richt hij zijn blik op haar en snauwt:

'Rot op kind! Ik zit te scheiten!'