Mannenleed

We zitten tegenover elkaar. Al veel te lang, in een veel te kleine ruimte. Daarom zitten we ook te dicht bij elkaar, maar dat ligt niet aan hem, noch aan mij. Daarom schuiven we onrustig wat heen en weer van tijd tot tijd. Het is ook een tegennatuurlijke situatie.

Een onhandige glimlach of knik zo af en toe. Twee mannen in een cel van hooguit twee bij vier. Op rode designpoefjes. Van die zak van een designer die elk meubelstuk vierkant opnieuw uitbracht en daar de meubelmarkt jaren mee heeft verkracht. Ik hoop dat z'n zonnebank op een dag blijft steken. Heeft hij ook een keer last van rare grillen. De muziek die afgespeeld wordt heet lounge. Een stem klinkt door de speakers.
Lounge-radio.com; enjoy this light summer-plate consisting of downtempo and fresh beats of nujazz, dipped into the warmth of brazil electro and finely served with a breath of ambient.

De lichtkrant in mijn hoofd gaat aan. ...Kijk op www.veryverygay.orgie...

Ik heb niks tegen lounge, maar nu wel. De man naast mij zucht en laat zijn hoofd even tussen zijn knieën zakken. Ook hij heeft moeite met deze manier van slap lullen. Ik zal maar eens wat zeggen.

'Nou, we zitten hier in ieder geval lekker te loungen...', opper ik, maar ik verzucht het meer. 'Nou...', is het medeverzuchte antwoord: 'het goede leven.'

Het veranderd de stemming niet. Afgezien van een korte grinnik. Maar dit is het dan, ons leven. Al anderhalve minuut lang klinkt hetzelfde drumritme door de Bang & Olufsen speakers. Geen enkele goede base-cone tussen de 7 speakers te vinden, maar ja, het is chroom & design hé! Maar er gebeurt wat, het irritante sneardrumliedje wordt aangevuld door een saxofoon. Drie tonen omhoog en weer omlaag. Eindeloos herhaald, voor de variatie. 'Nou, waar blijft de coole schreeuwneger...', mompel ik. Alsof de duivel ermee speelt: 'Represent to the fullest, y'all!' En het liedje gaat weer door, maar nu met een agogo-bel die het ritme compleet maakt en een zweverige vrouwenstem die niets anders dan pabadabajaja zingt. Kwestie van een spuitje geven denk ik dan, maar goed.

De man naast mij schiet in de slappe lach. Het is aanstekelijk. Hier zitten wij, twee veroordeelden in een designcel van vier bij twee, mét schreeuwneger.

Dan gebeurt het eindelijk. Het gordijntje van één van de spiegelcellen gaat open. Een veel te opgedofte blondine stapt eruit. Onee, geblondeerd. Met zo'n zonnebankhuidje, poepiebruin. De kleur van kabbelend kontwater. De huid lijkt op knappen te staan, maar dat kan ook de botox zijn. Mevrouw is goed volgespoten. De man in zijn stoere Lakers-shirtje staat op. Surrogaat stoerheid. Waarschijnlijk heeft hij de Lakers nog nooit zien spelen. Ik neem een tribel-tattoo waar op zijn arm. Zo is hij waarschijnlijk aan haar gekomen. Ik kijk toe hoe zij hem ongegeneerd vier tassen toestopt die hij heel handig verdeeld over zijn klauwen. Een ervaren pak-ezel dan, zijn heldendom allang voorbij. Maar nog steeds een ezel, net als ik.

'Klaar?', vraagt de man, een sprankje hoop in zijn stem. Dan zie ik iets prachtigs gebeuren. Ze draait zich naar hem om, kijkt in zijn ogen. Ze ziet zijn vermoeide blik, de vechtlust is verdwenen. 'Heb je het gehad?', vraagt ze. Ik ben diep ontroerd, een zonnebank gebruinde ijdele fake-blonde met gevoel voor haar man. 'Eigenlijk wel ja...', bekent de man voorzichtig. Ze kust hem liefdevol. Ik ben jaloers.

'Is goed schatje...' De borst van de man wordt ineens weer volgezogen met zuurstof. Zijn houding veranderd, hij recht zijn rug, schouders naar achteren. De glans lijkt terug te komen. 'Ik moet alleen nog even naar Pay-Bas Fashion House! Dan zijn we echt klaar...'

De man zijn houding zakt weer in. Murw gestreden, gebroken. 'Hou vol, houd vol!', denk ik bij mezelf. 'Je bent er bijna!' De man zucht. 'Ok, is goed...' Parmantig heupwiegt de blondine voor hem de cel uit. Hij achter haar aan. Bij de uitgang draait hij zich nog even naar me om. Ik hef mijn vuist gekromt in de lucht. Hij knikt een paar keer en beantwoord mijn bemoediging met opgeven gekromde vuist. Dan is hij verdwenen.

'Represent to the fullest, y'all! No doubt, y'all!'

Maar ik twijfel al een tijdje.