Meisje, je geheime sleutel!

Ik wil je iets toefluisteren, mooi meisje. Want hardop zeggen mag ik het niet. Dat ligt niet aan jouw en eigenlijk ook niet aan mij. Het heeft te maken met iets wat God heel kwaad maakt. Het oordeel. Ik ben er slachtoffer van geworden. Het spijt me dat ik die waas voor mijn ogen heb laten komen, maar het is nu heel moeilijk om wakker te worden. Wakker te worden en jouw te zien.

Toen ik een kleine jongen was, had ik zo mijn kalverliefdes. Ik weet nog dat één ervan scheel was, één ervan had nogal een schurende stem (zoiets als Fran uit 'the Nanny') en één was nou niet bepaald licht gebouwd. Maar ik gaf er geen donder om, ik werd gek op ze omdat ze zulke mooie meisjes waren.

Ze hadden namelijk een sleutel gevonden. Ze praten met mij, toonden intresse, gaven complimentjes over dingen die voor een jongen belangrijk zijn. Ze konden allemaal heel mooi lachen, dat weet ik nog. Heel lief ook. Ze gaven allemaal de liefste kusjes. Heel erg lekker. En ik mocht altijd bij ze komen, ook als ik niets te brengen had behalve mezelf.

We spraken over koetjes en kalfjes, hielden elkaar vast en knuffelden, gingen af en toe iets met elkaar doen. Die kleine dingen. Het was een heerlijke wereld. Maar toen ze ouder werden, gingen ze ineens raar doen. Ze gingen zich ineens 'volwassen' gedragen. Weet je mooi meisje, tot op de dag van vandaag heb ik geen flauw idee waar ze het over hadden. Wel weet ik dat ze het zelf nooit echt hebben gedaan. Dat weet ik omdat ik later nog met enkelen van hen heb gesproken.

Dat gedrag was namelijk het volgende. Het werd ineens onder die meisjes belangrijk 'met wie je ging.' Als je met zo'n 'onvolwassen sukkeltje' ging, stelde je weinig voor als meisje. Rare situatie vond ik dat, ik gaf er geen donder om en knikkerde gewoon door toen andere jongens ineens standaard moeilijk en boos gingen kijken. Op hun scooters, met leren jas aan en een peuk in de muil. Maar weet je mooi meisje, mijn lieve vriendinnetjes van toen vonden dat ineens belangrijk en hebben mij stuk voor stuk alleen gelaten toen. Dat was heel koud en heel verdrietig. Later zag ik ze in bepaalde kleren, met een bepaalde haardracht die bij hun 'groep' hoorde terug met bepaalde jongens. Ook met een bepaalde blik in de ogen. Een blik die verwaand en arrogant was.

Langzaam begon ik te geloven dat ik niet goed genoeg was zoals ik was. Dus ik kreeg ook een scooter en een leren jas. En ik ging ook op een bepaalde manier kijken. Toch voelde ik mij meer gevangen dan iets wat volwassen zou zijn. Ik ben er nog steeds niet achter wat dat is en als ik zo eens om mij heen kijk in deze wereld, heb ik het idee dat niemand dat weet. Koning, Keizer, Admiraal, achterlijk doen ze allemaal. Meestal houden ze wel van knikkeren.

Waar we vaak samen over spraken in die 'groepen' was wie er wel en niet cool was. Een niet definieerbaar begrip weet ik nu. Wat ik er wel van weet, is dat des te meer we het daarover hadden, des te verwaander we gingen kijken. We werden er ook heel koud en afstandelijk van. We gingen het namelijk zelf geloven. Doordat we oordeelden over elkaar en over anderen, werden we zelf aan onze oordelen onderworpen. Toch geloofde we er heilig in goed bezig te zijn.

Nu heb ik weer wat ontdekt. Nu ik weer een tijdje alleen was zonder een mooi meisje. Dat het me eigenlijk veel meer uitmaakt of je lief bent. Of je mooi en vrij kan lachen. Of ik vrolijk wordt als ik je stem hoor en hoeveel kusjes ik van je krijg, mooi meisje. En of je kan koken, dat is wel belangrijk. Dus mocht je nou denken dat het niet echt lukt omdat je er niet cool genoeg uit ziet of zo, dan heb ik een geheimpje voor je. Ik heb geen idee wat die dingen zijn, behalve als ik jouw zie! Dan krijgt het ineens vorm! Grappig he?

Je hebt een sleutel. Alle meisjes hebben er zo één. Dat heet vrouwelijkheid. Het is net zo onweerstaanbaar als het onbeschrijfelijk is. Het maakt niet uit hoe je er uit ziet, of waar je vandaag komt of hoeveel bezit je hebt. Het is meer die giechellachjes, die verlegen blikken, dat lieve jurkje. Er is altijd wel een jongen die daarvoor valt. Het probleem is dat die er in het begin meestal uitzien als een sukkel. Want we kunnen door jullie ineens niet meer goed lopen en denken en, nou ja, veel praktische dingen gaan niet meer zo goed. Het is eigenlijk een soort van ziek zijn en jij hebt het medicijn.

Eigenlijk heb jij niets nodig dan die sleutel. Want dat is de sleutel die je nodig hebt om mij open te krijgen. Vanaf dan hoef je eigenlijk alleen lief voor mij te zijn. En af en toe met me knikkeren? Maar niet verklappen aan de andere jongens dat ik het je heb verteld he! Anders vinden ze mij een sukkel.

Groetjes,

Butters