Here, zegen deze spijzen...

We gaan aan tafel. Met de familie. Het is dat moment waarop de trotse moederkloek haar enthousiasme over het succes van zovelen bij elkaar laat merken door vooral nog allerlei kleine aanwijzingen te geven. De heer des huizes wacht geduldig tot zijn vrouw klaar is met dirigeren.

'Ruikt heerlijk, pa!', spreekt de oudste zoon. Ja, witte voetjes halen is hij goed in. 'Mama heeft ook gekookt!', laat dochterlief niet onbelicht. Het opkomen voor de aandacht en prijzenswaardigheid van het vrouwelijke zit diepgeworteld door propagandabladen als de Yes en de Fancy. Hitler zou een moord voor dit briljante idee hebben gedaan. Maar dan, deed Hitler veel moorden voor ideeën. Desondanks begint vaders onrustig zijn gezicht te bewegen, want het gezeur weerhoud hem van dat wat werkelijk belangrijk is. Zijn maag vullen. Hoewel ze haar gezag graag laat gelden, merkt vrouwlief de irritatie die de lege maag van haar man hem brengt. Snel maant ze de kinderen tot stilte, handjes vouwen. En dan begint het:

'Here, we komen vanavond bijeen met deze mafilie... eeehm, familie in uw naam...'

Ik bedenk mij dat vader grappig wil zijn, voor zijn gast. Ach jee, hetzelfde grapje van elke avond weer. Onwillekeurig moet ik grinniken. Mij best, zo kan ik een wit voetje halen zonder hypocriet te zijn. Ik krijg wel een elleboog van één van de zusjes.

'We willen ook denken aan de mensen die het minder hebben dan wij en U vragen of U hen ook wilt helpen, daar waar zij Uw hulp kunnen gebruiken.'

Ik vraag me af of hij denkt de enige te zijn met honger. Schiet op en laat dat haast verplichte gezeur over zij die het minder hebben een keer. Af en toe, mij best. Maar niet als Mugabe op het punt staat alle blanke boeren van zijn land af te drijven.

'We beseffen ook, dat we niets van dit alles verdienen, omdat we zondaars zijn...'

Op dit moment stilt mijn honger weer, want het gezeur over onze onwaardigheid, dat we lager zijn dan het slijk der aarde etcetera, aldus de valse bescheidenheid die als een vinger in mijn keel yoga-oefeningen doet... Pak er een sweep bij beste kerel. Ik zie in mijn hoofd het hoofd van de familie met familiaire slagen de sweep eerst links, dan rechts met de kadans van een rozenkrans het onze vader opzeggen. En toch beweren hervormd te zijn.

'maar U heeft het mogelijk gemaakt heer...'

'O God, stam me bij...', bid ik even snel in mezelf: 'hier verandert het stempatroon in een klaagzang van nederheid en dankbaarheid... en ik moet nog gaan eten!'

'doormiddel van het offer van Uw zoon, Jezus Christus, die gedood is door de mens, geslagen, gemarteld en vernederd, teneinde ons te verlossen, door het offer van zijn leven...'

Hij heeft erg zijn best gedaan op deze maaltijd. Ik verwacht ondertussen allang geen stamppotje meer.

'Amen...'

Het verlossende woord is gesproken. De ogen gaan open en de eerste vrije ademhaling wordt voorzichtig gedaan. We zijn weer mensen, geen strontvliegen en moeders hervat de tafelse gezelligheid met een mooi gebaar. De mooie bolle schaaldeksel wordt bij zijn handvat gegrepen door een dameshand versiert met niet al te uitbundige sieraden. Neen, want moeder is eigenlijk altijd een heel gewoon meisje gebleven.

'Nou, jongens, eet smakelijk!', zegt ze met zo'n warme glimlach van de succesvolle moeder. En met een sierlijk gebaar wordt de deksel gelicht. Tussen de aardappelen en broccoli overgoten met een rood bosvruchtensausje ontwaar ik kleine benen pinakels, gebruind door een hete oven. Onderaan de pinakeltjes prachtig geproportioneerd en roze ontwaar ik...


Lamsrug...


Neemt en eet, want dit betekent...