En ook zijn wij intens verdrietig...

Bij het opruimen kom ik hem tegen. De kaart die mijn vriendin en grote dierenliefhebber me stuurde toen Quincy er niet meer was. "En ook zijn wij intens verdrietig" staat erop. Ik hou hem vast en kijk ernaar. In de toepasselijke kleur grijsblauw.

Bij het stofzuigen word ik ook eraan herinnerd. Het snoer dat tekort is. Op een dag werd de onvermijdelijke bezigheid gestopt. Een wezen had zich enorm eraan gestoord dat het lawaaimonster haar rust kwam verstoren en voila, één remedie: knaagtandjes. Zij ongedeerd, ik geschrokken en het snoer vakkundig ingekort.

Vorige week wilde ik een schilderij produceren. Gewoon: verf op een doek en penselen maar. Als het maar geel werd. Als tegenwicht omdat ik me zo 'blue' voel. Winter-blues. In de doos met verf en papier lag daar een tekening. Van haar karakteristieke lighouding. Het kan niet missen, Quincy in vol ornaat. Ik voelde me gelijk mellow-yellow...

Als ik in de keuken sta bij mijn broer, zegt mijn nichtje iets over mijn schatje, die vredig ligt onder de bloemen. Het duurt een paar tellen voordat mijn hersenen de verbinding leggen, maar dan zie ik haar weer voor me. Zoals ze was voordat ze zich te rusten legde en ik oorverdovend geschrei door blok AB21 liet horen.

Twee dagen lang erna was ik ziek van verdriet, want op een hoop oude lakens lag zij uiteindelijk levenloos: mijn vriendinnetje, mijn eigenwijze makkertje, mijn troost in bange dagen, mijn knagertje die mij eraan herinnerde dat materialisme je slechts tijdelijke blijheid kan verschaffen. Ik was ten einde raad en wist niet meer wat ik moest. Daarna miste ik haar vooral. Mijn woninkje was onverklaarbaar stiller dan ervoor.

Geen stilte voor de storm van een aangevroten bank. Geen getrippel van pasgeknipte konijnenteennagels. Geen zoeken door mijn woning op zoek naar beschadigd meubilair. Geen oortjes die zich nog spitsten als ik mijn huisje weer binnen kwam.

Ik moest haar laten gaan.

`^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^' `^-\_/-^'






Ik voel me zo intens verdrietig. Mijn ogen zijn rood van het huilen en mijn vingers voelen koud. Mijn buik lijkt rondjes te draaien. Het scherm voor mij is een grijze mist. Ik ben verward. Waar komt dat gevoel toch vandaan?

Ik weet het niet. Maar het is het gevoel van laten gaan. Grijsblauw. Zoals de grauwe lucht. Want de zomer is nu echt voorbij. Ik heb het koud.