Verlangens van Ooit.

Hij keek haar aan. Of ze het ooit zou beseffen wist hij niet. Het geluid van het glas dat ze op tafel zette. Koud hout in een huiskamer. Veel wit om hen heen, en het zonlicht scheen door de hoge ramen die aan de tuin grensden. Zon door haar glas tonic. De bubbeltjes tekenden hun schaduwen af op het hout.

Hij had haar verteld dat hij haar altijd leuk had gevonden. Dat hij zo onder de indruk was geweest van haar dat hij alles voor haar zou hebben gedaan. Eerlijkheidshalve zou er gezegd moeten worden deed. 'Maar dat is juist waarom ik je toen niet zag zitten.' Hij fronste zijn voorhoofd. Zij voelde dat ze een verklaring schuldig was. 'Tja, je was zo'n jongetje in die dingen, zo slaafs.'

Hij zette zijn armen af op de tafel, ging achterover in zijn stoel zitten. 'Aan de ene kant wil je een man die alles voor je doet, aan de andere kant zeg je zoiets.'

Het verwarde haar. Ineens zag ze het inconsequente in van wat ze zei. 'Want je grote teleurstelling was dat hij uiteindelijk alleen om zichzelf scheen te geven.', vervolgde hij: 'Wat al heel duidelijk was voordat jij en hij verkering kregen, maar ja...' Even keek ze hem aan. 'Je was verliefd.' Hij snoof. 'Ja, ik was verliefd.', verklaarde ze.

'Heb je enig idee hoe verschrikkelijk het is om de liefde van je leven te zien gaan met een ijdele narcist? Om te zien hoe ze langzaam in een wereld wordt gesleurd die niks dan ellende veroorzaakt? Omdat die zo 'spannend' is?' Ze keek naar haar glas.

'Ik was dom indertijd, zoiets zou ik nu niet meer doen.', verdedigde ze zich. 'Nee, zoiets kán je nu niet meer doen.', constateerde hij: 'En je was niet dom, maar je wilde gewoon toegeven aan je impulsen, niet nadenken over de consequenties want je wist wat voor kerel hij was.' Ze zweeg, het was waar. Nu ze wat ouder was werd er door dat soort mannen niet meer naar haar gekeken. Bovendien had ze een kind van hem en mannen van die soort houden niet van kinderen. Het soort verantwoordelijkheid dat hun levensstijl in de weg staat. Ze wist het heel goed. Ze behoorde niet langer tot de klasse dames die bedolven worden met complimentjes met bijbedoelingen, cadeautjes die kopen en de status van godin. Of tenminste de illusie daarvan. Een traan vormde zich onderaan haar oogleden, maar ze knipperde hem weg. Boos op zichzelf dat ze dit nu nog erg durfde te vinden.

'Ik was je kwijt, jij ging met hem en nu ben je alleenstaand in dit mooie huis met een kind.', was zijn samenvatting. 'Waarom belde je mij?' Ze had weer naar hem verlangd. Nu alles om haar heen niet meer vanzelf ging, was ze zijn waarde gaan waarderen en in haar hoofd kwam een man terug om van te houden. Hij had door haar hoofd gespeeld, weken lang. Dus belde ze hem en zij hoopte. Hoopte op herstel. Ze wist ook dat hij dat wist, maar hij was veranderd. Harder geworden, een dikke schil om zichzelf en ze vermoedde dat zij de eerste doorn was geweest waardoor zijn ziel zich was gaan omgorden met eelt.

'Ik wilde je gewoon weer eens zien.', zei ze. Van de tafel keek ze in zijn ogen en glimlachte. Niet dat hij niet doorhad dat die geforceerd was, maar het leek haar prudent. Stom natuurlijk, ze wist heel goed dat hij niet voor de gek te houden was. Echter, zijn blik was nog geen enkel moment zacht geweest, of aanbiddelijk. Hij keek naar haar met wolfsogen. Het vertrouwen van ooit, was weg.

'Kijk, ik ben hier puur en alleen omdat ik mogelijk iets voor je kan doen. Iets wat de ene medemens voor de ander zou kunnen doen, zelfs met onze geschiedenis. Want zo ben ik, en dat weet je en ik op mijn plaats weet weer dat jij dat weet. Dus een kat-en-muis spel over waarom ik ben gekomen hoeven we niet te spelen.'

Hij liet weinig ruimte over voor diplomatie. Opeens besefte ze weer hoe hij mensen altijd scheen te kunnen lezen. Het voordeel van de twijfel. Ze kon maar beter haar trots laten varen. Haar armen had ze over elkaar geslagen, ze omarmde zichzelf. In haar linnen broek met haar ruime wollen trui had ze hem ontvangen. Ze had geen make-up opgedaan en dat was geweest omdat ze wist dat hij dat nu als offensief zou ervaren. Make-up op doen voor iemand wiens hart je had verscheurd. Hij was sowieso nooit een man geweest die van spelen met schoonheid hield. Ze had het benauwd, maar ze wist dat ze beter de waarheid kon vertellen. Hij stond namelijk op het punt om weg te gaan, hij had alleen de hamvraag nog niet gesteld. Over de duivel gesproken...

'Wat wil je van me?', vroeg hij. Daar was hij dan, de hamvraag. En ze wist dat het nu of nooit was. Er was geen opsmuk mogelijk, geen tijd voor verhulling, geen tijd meer om de juiste sfeer te creëren. Ze raapte alle moed bij elkaar, de druk in haar borst bouwde zich op.

'Ik wil dat je erover nadenkt om me terug te nemen.' Ze hoorde hem slikken. Een waas van surrealisme kwam over haar. Ze wilde hem aankijken, maar ze kon het niet. Maar ze wist dat hij wachtte tot ze het wel deed.



--wordt vervolgt--