Wedje leggen

Het gaat erom spannen. Gaat ze het halen of gaat ze het niet halen.

Ik vraag het me af.

Want ik weet het nog niet. Dat chronische vermoeidheidssyndroom (dat dus meer in houdt dan alleen maar 'domweg' moe zijn) is een aandoening waarbij je "functioneren fluctueert", oftewel waarbij de ene dag je lijf zegt "bekijk het maar lekker met je plannen, ik ga op non-actief!" en de andere dag je inspiratieloosheid voorbij snelt.

Een jaar of 4, 5 geleden vond de huisarts het tijd dat ik wat aan lopen ging doen. Omdat het was gebleken dat het een positief effect heeft op mensen met ME/CVS. Dus ik braaf naar Running Therapie. En, whoa! Het was nog leuk ook... wat een voordeel voor iets dat voorkomt dat je lijf verder stagneert. En dat is voor buitenstaanders een vreemd beeld: een contradictio in terminis. Lopen is vermoeiend, dus waarom zou iemand die moe is gaan lopen? Maar het werkt... als ik mijn grenzen maar probeer aan te houden.

De laatste tijd heb ik wel redelijk getraind, maar het niveau van de afgelopen lente heb ik echt niet meer. Een terugval of drie later is mijn energieniveau gammel. Lopen lijkt wel een straf: door een dikke mist ploegend door een modderpoel...

Dus dat wordt morgen spannend... gaat ze het halen of niet? En blijkbaar heeft mijn omgeving meer vertrouwen erin dan ik zelf. Ze verwachten een foto van mijn afgepeigerde gezicht, dat ik trots de medaille omhoog houdt en natuurlijk dat ik ze het boek laat zien. Maar ik durf niks te beloven, want ik weet dat ik op het randje zit: afstand is te doen, maar de looptijden... oei!

Morgenavond ga ik dus mijn grenzen opzoeken. De Dam tot Dam loop by night.

En omdat ik de beroerdste niet ben, en wel gevoel heb voor humor, ga ik er gelijk maar een weddenschapje tegenaan gooien!

Wat denk jij? Ga ik het halen binnen de gestelde tijd??

(Ik zou zeggen: gooi er gelijk dan als je toch wed, een bedragje voor een goed doel tegenaan!)