De gil

Zoals ik net al in mijn vorige blog schreef, kon ik het niet nalaten om te gillen. De gil moet in de wijde omtrek te horen zijn geweest, waarschijnlijk komt hij als 'de gil van blok NT1209 op 8 augustus 2009' in de annalen van de gemeente Amsterdam. Wat een gil. Zelfs de gil van 26 juni 2008 was een giller vergeleken bij deze gil. Toen zag ik namelijk Bobby (ik schijn ze allemaal zo te noemen: Bobby) de muis in mijn kamer voorbij schieten. Waarom ik weet dat die streep een muis moest voorstellen? Hij stond even stil en keek mij brutaal aan met zijn kraaloogjes. En veranderde vervolgens in zo een race streep.

Ik had nóóit kunnen vermoeden dat het onderwerp voor mijn blog dus zó in mijn thee zou gaan vliegen. Ik weet ook niet meer of ik ooit nog onbevangen thee kan gaan drinken, en áls ik thee ga drinken, dan zeker niet meer met suiker. Als ik dat al deed trouwens.

Je hebt als je op een toets een black-out krijgt en met alle beste wil van de wereld probeert te herinneren waar het over ging, geen idee van hoeveel je in één moment kan herinneren. Eén seconde, tijdens dé gil. Het kan ook langer zijn geweest, op zo'n moment ben je de tijd kwijt namelijk.

Zo dacht ik:
- oooooh shoot! Wat als ik een slok had genomen...
- wat een wonderbaarlijke kleur geel.
- eigenlijk ziet hij er zo heel onschuldig uit.
- had ik maar geen cranberrytheezakje gekozen vandaag!
- aauch (zag ineens helder voor me hoe groot de bult van mijn broer was, alhoewel ik niet eens erbij was tóen het gebeurde).
- wat een brandlucht! (spontaan herinnerde ik de rituele wespenuitdrijving met behulp van vuur op een memorabele dag ca. een jaar geleden...)
- mental note to myself: haal een vacuum pompje.
- oh shoot, Loeloe! (worden konijnen trouwens wel eens gestoken?)
- ogen mogen weer open!

Dus deed ik mijn ogen weer open en ik zag dat het arme beest al was overleden. Dat dat zo snel kan gaan! In een moment van opperste verdwazing míjn huisje binnen gevlogen, kreeg enorme dorst en zag dat ik nog een hele pot thee had staan. Daar aan gekomen werd het dorstige beestje zo gulzig dat ie vergat dat water niet zo slim is als je er niet meer uit kan komen. Ook niet als ik ineens trek krijg in een glas thee en daarmee hem uit de pot schenk.

Ik slik. Pfew. Stel je voor dat ik net zo'n dorst had als dat beestje! Dan had ik nu dus niet zo rustig mijn koffie gedronken. Ik weet niet eens wat het nummer is voor noodgevallen. Dus besluit ik hem maar een plekje te geven in de natuur, waar hij thuis hoort. Naja, natuur? De wildernis op mijn balkon bedoel ik die nog wel een door een plantje beschut hoekje heeft waar ik niet zo snel kom. Ik sta een moment stil. Want ik moet er niet aan denken dat ik morgenavond mijn vuilniszak bij de kant van de weg zet (kan nog in Amsterdam) en de kleine Giovanni me postuum nog steekt.

Alhoewel ik dan wel had kunnen beamen wat een bekend blogschrijfster heeft gezegd: de onderwerpen voor blogs liggen op straat. Maar voor deze keer hou ik het maar bij wat mij is komen aanvliegen.

---

P.s.: wil je weten wat je het beste kan doen als je gestoken wordt? Tips te lezen op: www.hoedoe.nl /lichaam-geest/ insectenbeten/ hoe-behandel -ik-een-wespenbeet (spaties weglaten)