Schrijnend Blog Gebrek

Er zijn van die tijden dat onderwerpen voor blogs als een zoem in mijn hoofd klinken. Ze tollen over elkaar heen, voor mijn geestesoog zie ik woorden over elkaar heen tuimelen en dringen voor voorrang. Het is een drukte vanjewelste. Bij élke oogopslag zie ik de gebeurtenissen van de werkelijkheid al verwoord op een beamer in mijn gedachten.

Op momenten dat het niet kan uiteraard. Hoe onmogelijker het is, hoe meer blogonderwerpen zich aan mij opdringen. Op momenten dat ik hoor te zwoegen op een opdracht, op momenten dat ik in de bus zit en mijn pen rare halen over het papier maakt door het extremistische rijgedrag van het overgrote deel van de buschauffeurpopulatie in Amsterdam. Op het moment dat ik in de trein zit en ik ál mijn tasjes overhoop haal maar pennen, potloden én papier op wonderbaarlijke wijze zijn verdwenen. (Mental note to myself: pen in tas doen! Maar aangezien ik geen pen heb om het op te schrijven vergeet ik dat ook weer..). Op momenten dat ik in stilte wil staan genieten van de grandeur van de schepping. Ze komen zelfs in mijn dromen, als ik uiteraard wél pen en papier heb en zelfs een laptop, want ja, 't zijn dromen dus ook dat kan, maar als ik 's ochtends naast, in, onder of naast mijn bed kijk, zie ik daar niks.

En dan, het moment suprême. Op FF ingelogd. Ik zie dat er vandaag een schrijnend tekort is aan blogs: er is welgeteld één! Er is een dramatisch ontbreken aan verantwoord leesvoer op de zaterdagmiddag voor die enkeling die zaterdag gebruikt om blogs te lezen. Slechts één blog, dat kan natuurlijk niet! Ik als rechtgeaard woorden-op-scherm slingeraar móet daar wat aan doen! Maar ik kan niet. Er heerst een wonderbaarlijke stilte in mijn hoofd, in mijn straat en in mijn leven. Alle onderwerpen die om aandacht hebben geschreeuwd, zijn moedeloos ter ziele gegaan. Zelfs wat ik vannacht nog zó had willen schrijven: wat je moet doen als je op de vlucht bent voor geluidsterreur.

Dus zucht ik eens diep, ga achter mijn computer vandaan op weg naar de keuken.

En daar klinkt een gil. Ik hoor het nog na vibreren in mijn hoofd. Ik besef dat ik het zelf ben geweest die heeft gegild.

Want daar is hij: het onderwerp voor mijn blog. Zomaar in mijn thee gevlogen.