Ik had het zó uitgedacht..

15.30 uur, trein net voorbij Putten.

Tenminste, het moet Putten zijn geweest. Ik dacht nog: "Hee Putten! Anne Jet!" Maar het kan ook ervoor zijn geweest maar dat ik dit dacht was zeker: "Hee Putten! Anne Jet!" Ervoor of erna. Ik weet het niet meer.

Ik heb me rotgeschaamd. Dat kan ik wel zeggen. Dat lag niet aan Putten. Daar moet die trein nu eenmaal langs, daar kunnen ze bij de NS ook niks aan doen. En in Putten ook niet. En al konden ze er wel wat aan doen, ik ben blij dát ie erlangs gaat. Of erdoorheen, dat is een beter woord. Dat schamen was ná het incident. Diep deed ik het, dat me schamen.

Maar Harderwijk, dat was dus zeker eerder dan het incident. Harderwijk, waar ik toch wel bijna een uur heb gelopen. 20 minuten toen de bus me elders had afgeleverd. Wegwerkzaamheden namelijk, konden ze dat niet melden dacht ik nog toen ik het aan de derde buschauffeur die dag vroeg, had ik nóg een half uur eerder weg kunnen gaan, want de trein had óók vertraging. En 35 minuten weer terug naar het station toen ik geen zin had om éérst nog 20 minuten te gaan lopen naar een plek vanwaar de bus er alsnog 10 minuten over zou doen om bij het station te komen. Dat maakt dus dat ik maar liefst bijna één uur heb rondgelopen in Harderwijk. Geen dolfijn gezien, en ik voelde me ook niet zo dol-fijn.

Snap je wel dat ik koffie had verdiend! Cappuccino liever. Of liever cappuccino, zoals ze in de reclame zeggen. Cappuccino, zo noemen ze het. Alhoewel ik liever zou zeggen: warme melkachtige substantie met een milde koffiesmaak. Het zal wel door de crisis komen dat het niet meer is zoals het vroeger was (zeg: vorig jaar bijvoorbeeld, toen ik er nog duidelijk koffie in herkende). Maar cappuccino dus, dat haalde ik daar, op het station. Lekker, ik had het écht wel verdiend!

Die cappuccino, in een wankele beker, te dichtbij de rand gezet. In de trein, want die had ik gehaald. Zelfs nadat ik dat zo gewilde drankje had aangeschaft. Slimme zet als je moe bent! Ik vergat de cappuccino die ik zo had verdiend, en begon in het krantje te wroeten waar ik een sudoku meende te moeten vinden. Maar ook de sudoku was ik vergeten, ik denk dat ik het krantje op zijn kop las. Als ik al las. Ik weet het niet meer. Ik was gewoon moe. En op een gegeven moment, was het nou vóór of was het nou ná Putten, meende ik dat mijn jas niet goed lag.

Het is nog geen fractie van een seconde ná die gedachte dat er een ravage ontstond. Mijn jas lag nu elders. En de beker trouwens ook. Het was dweilen met de kraan open. Een koffiekraan, dat kun je wel zeggen. Een beige vloeibaar goedje leek oneindig te kunnen stromen, en terwijl ik zenuwachtig het krantje uiteen ploos en probeerde de groter wordende plas koffie te dweilen met het krantje, was mijn jas inmiddels nog een tint dieper beige geworden. Je zou zeggen dat één zomerjas wel een hele beker koffie absorbeert, maar nee.

Want toen zag ik het. Met plukken krant in mijn hand en mijn mond open zag ik dat de hele coupé was volgestroomd. Maar niet alleen de coupé, onder het klapdeurtje door klotste de koffie vrolijk richting de trap. En daar, daar was het achtste wereldwonder ontstaan: een koffieval. Als ik een fototoestel bij me had, zou ik die incl. foto hebben ingestuurd naar UNESCO. Niet te geloven, zóveel koffie in één zo'n beker.

Ja, ik schaamde me diep. Voor het incident. Want niet alleen ik moest met mijn sandaaltjes en té lange cremekleurige broek door de volgelopen koffiewadi heen ploeteren, ook mijn medereizigers stapten in Amersfoort met gevaar voor hun leven uit.

16.10 uur, trein net voorbij Hilversum.

Tenminste, het moet Hilversum zijn geweest...

....

Mén, ben ik hardleers! Mijn jas is inmiddels bruin.




P.s.: ik BLIJF gewoon cappuccino kopen op het station hoor. Tip: neem voor de zekerheid een dweiltje mee als je moet reizen met de NS. Je weet nooit of mijn jas wel goed ligt.