Pure Verschrikking

Het is vandaag wel fris maar toch benauwd. Het lijkt wel alsof douchen geen zin heeft, je spoelt het zweet af en twee tellen later gutst het toch weer je lijf af. Ik ga de trap af en ga met mijn nog vochtige haren de buitenlucht in, droogt vanzelf wel dat haar.

Ik heb een missie: zo snel mogelijk een pasfoto scoren, maar aangezien ik geen idee heb waar ik zo snel in deze grote stad eigenlijk pasfoto's kan laten maken, ga ik naar de enige plek die ik zo snel weet te herinneren. Dan maar een kwartier fietsen, dat is sneller dan een uur lang op internet zoeken welke fotograaf er dichter in de buurt is.

Dus kom ik aan op het Rokin, helemaal verwaaid en het zweet gutst van mijn voorhoofd. "Goede middag! Ik moet van die lelijke pasfoto's! Voor jawel, het paspoort!" De dame achter de balie kijkt verschrikt op. "Wij doen onze best om mooie pasfoto's te maken! Hier worden ze niet lelijk." zegt ze met een zuinig mondje. Oei, dat was niet zó slim van me, nu denkt ze dat ik hun vakmanschap betwijfel. Maar wat ik éigenlijk betwijfel is hoe ik er uit zie op pasfoto's. Ik trek namelijk altijd met mijn mondhoeken. Dat is een familiekwaaltje, mijn ene broer heeft dat ook. Niks aan te doen.

Dus ik zeg sarcastisch: "Oh, dus ik krijg éindelijk mooie pasfoto's! Joepie, eindelijk 5 jaar schaamteloos door de douane!" Ik zou er nog extra reizen voor gaan boeken ook, om maar heen en weer door die douane te kunnen. Maar de pasfoto is nog niet gemaakt. "We hebben alle tijd, het is toch rustig!" zegt de fotograaf. Het stelt mij niet op mijn gemak. Achtereenvolgens probeert hij me aan een man te laten denken (George Clooney! Ik krijg gelijk zin in koffie), een vrouw (Desperate Housewifes, gelijk 5 dan maar), vakantie (oh neeeee die douane!). En uiteindelijk, nadat ik mijn zweet heb afgeveegd in een poging minder glanzend op de foto te komen, probeert hij het maar met leedvermaak, waarschijnlijk werkt het bij iedereen. Ik denk alleen "au" en trek nog harder met mijn mondhoek.

Als ik uiteindelijk, 10 minuten zweten later, mijn foto's kom halen bij de balie, kijkt de dame ook even mee. Ik zie haar wenkbrauwen omhoog gaan. Pure verschrikking zie ik op haar gezicht. Dat had ze vast niet verwacht! Mijn omhoog gesprongen pluishaar, draculatandjes die uit mijn mondhoeken ploppen, zwetend opgezwollen gezicht en een gekwelde blik waaruit blijkt dat ik niet meer grappen kan overleven. Ik vraag me af of ik hiermee ooit nog door een douane kom.

Nah, die dame zal nooit meer zeggen dat pasfoto's niet kunnen mislukken bij hun. En ik, ik krijg voor de schrik nóg 2 extra pasfoto's mee.