Meeschrijfverhaal: Het Negende Aapje :@

- Dit is een meeschrijfverhaal.
Je kan een stukje aan het verhaal schrijven, check wél even of iemand niet toevallig gelijkertijd een stukje heeft geplaatst (schrijf bijv. je stukje eerst in word). Wil je commentaar kwijt? Dát kan in de MSVfantasten-school! Vragen? Even een flesje sturen!
Veel plezier! –

......

Nooit had ik geweten dat mijn emoties zo met me op de loop konden gaan. Ik stond in de lift. Had al op een knopje gedrukt, het knopje van de begane grond. “It took me falling to the ground, to understand that I could be found.” zong Nate Sallie in mijn hoofd. “No no no!” Maar ik was nog niet op de begane grond. En het leek me ook niet zo een aangenaam idee dat ik met de lift ongenadig op de begane grond zou vallen. Een zachte landing, dat leek me beter.

Stef Jansens, mijn baas, had me geniaal & charmant overgehaald om aan een project mee te werken. Een project waar ik normaal nóóit aan mee zou doen, want lang geleden had ik besloten dat ik mijn werkend bestaan het best kon overleven achter mijn computer in het verste hoekje van de kantoortuinen vol biologen en onderzoekers, maar Stef had mijn verweer doorbroken, me aangesproken op mijn grootste angst. De angst om alleen te raken en nooit van mijn leven meer een soulmate te leren kennen. Woest was ik! Maar ik slikte mijn boze woorden in, besefte dat er ergens een kern van waarheid in zat en met mijn rode hoofd zei ik: “Ja! Al goed!” “Okay dan! Ik wist dat ik op je kan rekenen!” Stef keek me zelfvoldaan aan. “Schmug!” dacht ik en stampvoette het kantoor uit.

Daar stond ik dus in de lift. “Never needed love from a stranger, always walked away from the danger…” Wat deed dat liedje van Nate Sallie in míjn hoofd? “Never wanna be alone again!” De lift kwam niet al te zacht aan op de begane grond en op datzelfde moment veranderde ook het liedje in mijn hoofd ““Why is my life so boring oh oh oh, there’s gotta be a little bit more in store for me!”

Geen verbetering! Ik beet op mijn lip bij de gedachten aan mijn sleurvolle bestaan, keek schuin naar de receptionist en probeerde ongezien het gebouw uit te komen. Maar dat lukte niet. Want daar stond hij. Normaal gezien zou ik absoluut bewonderend hebben gekeken. Maar nu wist ik beter, want ik wist waar hij voor stond: gevaar! Dit was een ongeleid projectiel! Breed lachend riep hij me “Wonder woman! Ben je er klaar voor om je saaie kantoor uit te komen en eindelijk ’s wat te betekenen voor de wereld? Kom, laten we aapjes redden!” Een zuinig lachje stuurde ik naar hem toe en knikte. Ja, de wereld redden, hoppa. Even een enkeltje Artis, daar aapjes onderzoeken en weer een dozijn aapjes gered in Guatamala of Costa Rica. Hoe moeilijk kon dat zijn?

Maar waar ik niet op gerekend had, was.....