En Wat Moet Je Dan...

Ze loopt door het steegje. Eigenlijk wankelt ze een beetje. Je zou kunnen denken dat ze dronken is. Misschien is ze ook wel dronken, maar niet van de alcohol. Ze is de weg kwijt, de weg van het recht, dus strompelt ze in rare kronkels door het donkere steegje.

En halverwege zakt ze ineen. Moe is ze, moe van verdriet. Tranen vloeien er al lang niet meer, waarschijnlijk zijn ze op. De bron waaruit de tranen worden geput is leeg. Dus kijkt ze, voor zover haar ogen nog iets zien, droog naar de muur aan de overkant. Ze ziet hem dwars omhoog staan die muur. Eigenlijk wel een vreemd gezicht, als je ineengezegen ligt en je staart naar een muur die dwars staat. Of jij ligt dwars. Het is maar net hoe je het bekijkt. "Het is maar net hoe je het bekijkt," mompelt ze. En dan bedenkt ze zich dat ze nog een reep chocolade in haar tas moet hebben liggen. Voor de troost. Maar omdat ze de fut niet meer heeft om op te staan, laat ze de reep waar hij is en staart naar de donkere muur aan de overkant.

Als ze haar handen uit zou strekken, zou ze hem kunnen raken. Denkt ze. Maar ze doet het niet, als ze daar de energie voor zou hebben, zou ze ook in haar tas kunnen graaien en de chocolade eruit kunnen halen. Als ze de tas nog had. Met moeite herinnert ze zich wat er was gebeurd in de uitzinnige massa. Niemand die merkte hoe ze werd aangerand, en zij die niet merkte dat haar tas toen op de grond was beland.

Dus staart ze naar de muur. Voor wie zou ze nu nog willen opstaan. De rek is eruit, de fut is op, maar ogen willen soms niet dichtvallen als je het eigenlijk zou willen. Gedachten willen vaak niet stoppen, ook al kan je ze niet meer aan. En terwijl ze daar ligt en zo hoopt op een uitgestoken hand, voelt ze in haar broekzak haar mobieltje gaan. Een moment van aarzeling, maar dan bedenkt ze waarom ze door moet gaan. En terwijl ze haar mond opent voelt ze aanzwellende kracht door haar lijf gaan.

"Met mama. Ja hoor, schat, het feest is over! Ik kom eraan..."