Oh nee he!!

Aarch, wat spannend... maar ja, vandaag is het tóch zover.

Je kan als grote zus wel altijd maar willen beschermen enzo, maar op een dag realiseer je je dat je dat al een héle tijd niet hebt gedaan, dat beschermen, omdat de broers en zus allemaal op eigen benen staan en hun leven nog béter op orde hebben dan jij! En soms zelfs juist jóu beschermen, ook al ben je nog zo 'groot' (jaja, maar liefst 1.63 meter!).

Dat je eigenlijk helemaal niet zo zorgzaam bent, valt altijd nog wel te verhullen door heel bezorgde smsjes te sturen en door te bellen en te vragen of toch écht alles wel geregeld is. De verleiding is dan ook erg groot om dat ook écht te gaan doen! Maar ik doe het niet, op een mailtje na of hij er al zin in heeft en of alles in zijn koffer past. Want tja, ik ben wel de grote zus, maar niet de moeder. Want niemand kan haar vervangen. En wát is nou 11 jaar als je allemaal volwassen bent?

Dus bijt ik op mijn lip, bid héél hard naar God en herinner me dat ik zelf eigenlijk een klein kuikentje was toen ik voor véél langer vertrok. Naar Israël. En ik heb het ook wel overleefd.

Beetje vertrouwen dus. In God die met hem mee reist, en in mijn broer die toch alles helemaal zelf geregeld heeft! (Hmmm misschien wil ik heel soms gewoon een beetje nodig zijn...)

Trots ben ik ook! Straks ga ik hem uitzwaaien en dan gaat hij vrijwilligerswerk doen. En als hij terugkomt, gaat hij nog een stapje verder! Wat een inzet. Wow. Zo weinig mensen die zó gedreven zijn om hun schaarse vrije tijd op te offeren om wat te willen betekenen voor hun medemens!

Nah, misschien kennen jullie hem niet, maar het zou wel leuk zijn als jullie hem ook succes wensen (En mij ook, want misschien vind ik het nog wel spannender dan hij!)