Een onbegeerde vrouw

Nog nooit had ze zich zo onbegeerd gevoeld. Zo afgewezen. Natuurlijk had ze het wel eens eerder meegemaakt. De afkeuring. Zo'n korte blik, die in één keer duidelijk maakte: 'Jij? Nee, toch maar niet.' Vooral in de pubertijd had ze het er moeilijk mee gehad. Ze had altijd met jaloezie gekeken naar de meisjes die alleen al met een lach alle aandacht op zich wisten te vestigen. Wat had ze ervan gedroomd. Maar nee, zij viel altijd buiten de garing. Op haar werd niet gejaagd. Daarom had ze zich toegelegd op haar school, later haar universitaire studie. Dat had haar geen windeieren gebracht, maar ook geen liefde.

Toen had ze besloten, naar Afrika te gaan. Ze had geloofd daar betere kansen te hebben, als blanke vrouw. Daarnaast kon ze haar studie's biologie en anatomie hier toepassen. Het reservaat bood bovendien veel troost. Ze hield van dieren.

Maar dat viel tegen. Ze begon naar verloop van tijd te begrijpen dat in het Westen waarden voordeliger voor haar waren. Het werk dat ze deed, viel niet zo in de smaak bij die mooie negroïde mannen. Laat staan dat ze werkte. Het had haar zo romantisch toegeschenen, een mooi huis op de Afrikaanse steppen, een toegewijde man. Maar hier leek dat plaatje nogal van een andere kant bekeken te worden. Ook hier viel ze niet in de smaak. Zo ook nu.

Daar stond ze, met haar handen en armen onder de drek, bezig met een diepgravend onderzoek. Hij had naar haar gekeken, gesnoven. Hij nam haar diep op en zij, voelde een rilling door haar hele lichaam gaan. Haar nek, het kuiltje bij haar borstbeen, haar rug, alles zweette. Zelfs haar liezen lieten haar weten dat deze ontmoeting haar niet ongemoeid zou laten. Langzaam kwam hij op haar toe, zijn ogen lieten haar geen moment los. Ze keek hem aan en zag zijn pupillen verkleinen, zijn oogleden spanden zich aan.

Waarom moest ze altijd zoveel pech hebben? Hij was vanuit het niets verschenen, op een onbewaakt en totaal ongelegen moment. Ze kon zijn blik niet loslaten. Wat zou hij denken, wat zou hij gaan doen? Ze was bang dat het haar teveel zou worden, dat ze zou instorten. Ze kon geen woord uitbrengen, alles aan haar lijf leek niet meer te werken. Behalve haar zweetklieren. Die werkten uitstekend. Ze sloot haar ogen en smeekte God om iets te doen.

Hij was nu nog geen twee meter bij haar vandaan. Zijn majestueuze houding leek de hele omgeving te domineren. Ze realiseerde zich hoe ze eruit zag. Haar kleren, haar armen en handen zaten onder de olifantenstront. Ze stonk vast ontzettend.

Een afkeurend keelgeluid kwam uit zijn muil. Hij richtte zich op, keek haar nog één keer aan met een inspiratieloze blik. Hij schudde zijn lijf, zijn manen sloegen om hem heen. Toen draaide de leeuw zich om en liep weg. Het moest de geur zijn geweest. Op haar knieën bij de berg olifantenkeutels dankte ze God.