Seizoenen

Twee seizoenen zijn voorbij gegaan.
Herfst en winter.
De herfst doet me denken aan de vergankelijkheid.
Hevige stormen, regen en nog eens regen,
windvlagen, bladeren van de bomen.
De natuur hult zich in mistigheid, kou, guur klimaat.
We vluchten pnze huizen in. Naar binnen .............
Dan komt de winter .....
Wat nog leefde, sterft ...... onverbiddelijk.
Alle muggen gaan dood
en zoveel andere vormen van leven.

Het doet me denken aan een sterfgeval binnen onze familie.
Koude, hevige pijn, tranen, roepen naar God, verbijstering.
Alles lijkt bevroren.
Het kost me moeite om in beweging te komen.
De bladeren vallen van mijn kruin.
Mijn ziel gaat dood; ik voel me bevroren.
IJzige kou en ik weet niet wat me overkomt.
Waar is God in deze verschrikkelijke tijd?

De dagen rijgen zich aaneen.
Grimmige kou zet een korst op mijn ziel.
Ik voel me zo alleen en niemand kan me wakker maken.
emoeienis met mij?Wat overkomt me in Gods'Naam?
Waar vind ik licht?
Is het sprookje van Narnia echt een grimmige werkelijkheid?
Triomfeert soms die afschuwelijke ijskoningin?

Ik zink terneer in angstig stilzwijgen
en kan slechts wachten op betere tijden ...........
Ik wacht en verbeid mijn ziel en roep tot God
en wacht en bid en zwijg .............

Dan ........... de eerste crocusjes komen
uit de bevroren grond.
Af en toe schijnt de zon weer.
En ik denk: Is dat echt?
Heeft God nog bemoeienis met mij?
Zijn die voorjaarsbloemen echt?
Is er soms een nieuw seizoen op komst?
Verandert er iets in mij?
Ben ik toch niet echt dood?
Is er soms hoop?

En als ik de natuur blijf observeren
vanuit mijn stille wachttoren,
ontdek ik steeds meer bloemen.
Is het echt waar?
Noemen de mensenkinderen dit soms 'lente'?

Waarachtig, het lijkt
of ik opnieuw tot leven kom en realiseer me:
Aslan is terug gekomen.
De Koning lééft !!

Alles zal anders worden.
De lente breekt aan.
Ik hoor de vogels fluiten.
De natuur herstelt zich.
Waarachtig, een nieuwe hemel, een nieuwe aarde.
Kom Heer Jezus. Ja, kom spoedig.