Trouw

In een café, oftewel een koffiehuis, zitten we met zijn tweeën. Het is gelukkig rustig. 'Hoe denk jij over trouw?'

Op zo'n moment had ik nog wel eens de neiging direct op de praatstoel te gaan zitten. Maar haar handen liggen op tafel, en ze wrijft zacht over haar vingers. Ik zie haar boezem opkomen en neergaan. Een zacht zuchtje. Haar blik gaat naar de hoek van de tafel, het raam waarbij we zitten om dan weer met een boog schuchter die van mij op te zoeken.

Ze is zenuwachtig. Het is aan alles te merken. Misschien wilde ze de vraag niet zo stellen, of is ze bang dat ik de vraag nu niet kan waarderen. Ik staar in mijn koffie, terwijl een keelgeluid me ontsnapt. Ik merk dat dit geluid veel te onderdrukt eruit komt en ze wordt nog zenuwachtiger. 'Dat is een veelomvattend begrip. Wat denk jij daarover?'

Ik zie haar ogen iets ophelderen. Ze gaat wat steviger op haar stoel zitten, maar kijkt weer naar haar handen. 'Nou, geen andere vrouwen natuurlijk. Dat we tijd hebben voor elkaar, toewijding. Dat we elkaar altijd op de eerste plaats zetten. Wat er ook gebeurt.'

Maar haar handen zeggen al die andere dingen. Bij het laatste woord, wil ze diep ademhalen. Het is eruit. Halverwege beseft ze wat ze doet en houdt ze in. Ze heeft zich groter gemaakt en kijkt me aan met een blik die vastberadenheid wil weergeven. Nu slaat ze haar handen over elkaar. Het woord is aan mij. Maar ik wil haar handen vastpakken. Ik wil haar kussen, die lippen die ze nu zo stijf op elkaar geduwd heeft. Ik weet dat het nog niet kan, dat het de verkeerde indruk kan wekken.

Maar het woord komt niet. Met haar lichaam heeft ze zoveel meer verteld dan ze zich realiseert. Haar woorden waren haar woorden, haar lichaam vertaalde haar gevoelens. Ze wil niet meer gekwetst worden. Ze wil niet nog eens aan de kant gezet worden voor een andere vrouw. Ze wil dat ik haar de mooiste en de belangrijkste vind. Ze wil dat er van haar gehouden wordt. En terwijl ze dat zei ontspon er in mijn lijf een gevoel dat misschien botweg het best te omschrijven is als het instinct van een zilverrug.

Ik wil het haar zeggen. Maar het woord trouw was net nog een woord. Nu ken ik haar gevoelens bij dat woord en wat zij ervan verwacht. En nu ís het een veel omvattender begrip. Dat heeft zij net zelf gedaan, zij is de reden! Een paar momenten geleden was alles anders. Hoe kan ik het nu goed zeggen?

Ik kán het niet. Het is te snel, ik kon het niet op me in laten zinken. Laat ik maar eerlijk zijn. Eerlijkheid heeft ook te maken met trouw. Ik kijk op. Ik kijk haar aan en zie dat haar ogen hopen, maar ook een angst. Ik glimlach en weet dat mijn ogen zeggen wat ik voel. Mijn hersenen besluiten tot iets waar ik nog niet over uit ben. Mijn kaak wordt in beweging gezet, mijn tong en mijn lippen.


'Trouw is een krant...'