Afscheid...

Het is het einde van het jaar... ik denk aan alles wat ik door mijn handen heb laten glippen.

Jou gaf ik wat meer rust, door omstandigheden zo gekomen. Maar toen ik je nog vast hield, ontstond dit gedicht. Misschien komt de dag dat ik je weer als tevoren aan zal raken.



Dit schreef ik in september voor jou:

Jij bent Pim
een lekker ding
strak zwart jasje
en zo lekker glad
ik verras je
ik raak je aan
je gestroomlijnde lijf
zonder een kik te geven
regel jij voor mij
leuke dingen
in mijn leven.

Soms heb je het gehad
dan ben je leeg
opgezogen
mijn hand rust op jou
je zware levenslot
mijn verslaving vormgegeven...

Jij: zit vast in rare hoeken
Ik: kwaad
(dat is een emotie)
Waarom?
omdat ik heel even
vergeet dat ik hetzelfde ken
als na dagen in cirkels rond draaien
ik ook op ben.

Als de energie uit je is gekropen
lig je stil
Ik wist het
de ME heeft jou te pakken
want ME had mij daarvoor al gegrepen...

Dus voed ik jou
penlite
zodat jij
weer rondjes
op mijn scherm weet
vol te draaien
mijn passie op doet laaien
omdat ik
uitgelaten
bits en bytes loop te snaaien.



Dag lieve Pim! Ik heb nu een ander.
Hij heeft een staart en eet niet veel
energie...
maar toch mis ik je... misschien tot gauw...
(volgend jaar misschien?)